Na zewnątrz powoli zapadał już zmierzch. Słońce pędziło w drugą stronę, by tu nastała noc, a gdzie indziej dzień. Byłem już dość zmęczony. Chciałem iść spać i zapewne bym to zrobił, gdyby nie dzwoniący telefon.

Chwyciłem komórkę w dłoń i spojrzałem na niewielki ekran.

„Połączenie przychodzące od: Jeonggukie"

Odebrałem.

– Taehyung, wiem, że chciałeś już iść spać, ale ubierz się trochę cieplej i wyjdź przed blok, dobrze?

– Nie sądzisz, że jest już zbyt późno na takie wypady?

– Ani trochę.

– Zaraz będę.

Rozłączyłem się.

Czym prędzej ubrałem jakiś golf i czarne jeansy. Na to narzuciłem jeszcze lekką kurtkę i wyszedłem z mieszkania, oczywiście nie zapominając o jego zamknięciu.

Starszy gdy tylko mnie ujrzał zaczął wolno biec w moją stronę, po czym zatrzymał się i mocno się we mnie wtulił. Jego ciepłe ramiona były tak przyjemne, że nie chciałem, by wypuszczał mnie z uścisku.

– To jak, możemy iść? - zapytał podekscytowany.

– Tak.

Szliśmy już kolejną godzinę z rzędu. Otaczały nas pojedyncze budynki wybudowane na obrzeżach miasta Daegu. Powoli zaczynały się większe lasy, czy oazy spokoju. Nagle zatrzymaliśmy się.

– Taehyung. Popatrz na niebo, a wtedy spójrz mi w oczy.

Niebo było pełne gwiazd, jedna za drugą migotały jakby szczęśliwie. Jedne spadały, drugie się pojawiały. Spojrzałem w jego oczy. Były pełne energii i... jakiegoś uczucia, emocji. Wyglądały, jakby pochłonęły wszystkie te gwiazdy. Usta Jeona rozciągnięte były w wielkim uśmiechu.

Pomimo tego, że był już sierpień, to noc była dość chłodna. W tej chwili jednak poczułem jak z niewiadomego mi powodu robi mi się ciepło.

Również oddałem uśmiech. Prawdopodobnie jeden z najszczerszych w całym moim krótkim życiu.

– Taehyung, czy chcesz zostać ze mną już do końca moich dni, być przy mnie... Czy chcesz być mój? - zapytał z dozą niepewności w głosie.

Nie odpowiedziałem. Zastanawiałem się nad odpowiedzią. Gdy już miałem coś powiedzieć, Jeongguk poluzował uścisk swoich rąk.

– Zostań ze mną już na zawsze. Bądź ze mną szczery w każdym swoim słowie, a teraz po prostu spędźmy tę noc na patrzeniu w swoje oczy, lśniące niczym miliony gwiazd na niebie.

Wtuliłem się mocno w trochę wyższego chłopaka i oparłem swoją głowę na jego ramieniu.

Temperatura w nocy nie była zbyt wielka, więc ciepło drugiego człowieka było idealnym rozwiązaniem.

– Przepraszam, Tae.

– Nie masz za co mnie przepraszać.

– Oczywiście, że mam. Chciałbym przeprosić za mojego brata, który okłamywał cię w prawie każdej wypowiedzi o sobie.

– To nie twoja wina, Jeongguk.

– Niech ci będzie.

Usiedliśmy na zielonym trawniku na jakiejś górce. Było widać stąd całe miasto, które powoli szło spać.

Będąc szczerym, ramiona Gguk są naprawdę przyjemne. Można na nich w spokoju zasnąć.

– Dziękuję, Taehyung.

– Dziękuję, Jeongguk.

==—==

Do końca zostały 2 rozdziały i tak, macie racje. Dopiero teraz zaczął się prawdziwy Taekook.

Mam do was bardzo ważne pytanie. Po zakończeniu Never Met planuję rozpocząć kolejne opowiadanie, lecz tym razem kompletna opisowka.

Mam dwa pomysły;

1; jin zakłada nowa wytwórnie, która przygotowuje do debiutu nową grupę, w której skład wchodzi taekook i sope
(To byłby taekook i sope na raz)

2; jk to jeden z najpopularniejszych uczniów w miejscowym liceum, każda dziewczyna na niego leci, lecz on na żadną, a Taehyung chce odkryć jego prawidzqe ja, które kryje się za maską pewnego siebie dzieciaka z pierwszej klasy.

Proszę, nie omijajcie tego i napiszcie co bardziej wam się podoba ^^

Miłego dnia, kochani, dbajcie o siebie ❤️