- Hej Vic.

- Cześć Maja – powiedziałam do słuchawki. – Mam mały problem.

- Co jest? – zapytała z troską. – Gadaj.

- Nick się nie odzywa i nie wiem, co robić – przełożyłam komórkę do drugiej ręki. – A jeśli coś się stało?

- Uspokój się – rzekła. – Na pewno nic mu nie jest.

- Skąd to możesz wiedzieć?

- Bo ja wiem wszystko – zaśmiała się.

- To nie jest śmieszne – żachnęłam.

- Przepraszam – normalne nie potrafiłam się na nią długo gniewać.

- Okey nieważne – machnęłam ręką. – Poradzisz mi coś? Co mam robić?

- Hm.. – zastanowiła się. – A może pójdziesz do niego?

- Nie będzie to głupio wyglądać?

- A niby dlaczego? – zapytała. – Przecież to Twój chłopak.

- No niby tak, ale..

- Żadnego ale – przerwała mi. – Idziesz i koniec, bo inaczej nigdy się nie dowiesz, dlaczego milczy. Może najzwyczajniej w życiu rozładował mu się telefon.

- Może – powiedziałam.

- Więc?

- Dobra – zgodziłam się po dłuższym zastanowieniu. – Pójdę tam.

- Świetnie! – ucieszyła się i na bank miała wielkiego banana na ustach, na co ja też się uśmiechnęłam.

- Życz mi szczęścia.

- Powodzenia! – i rozłączyła się.

Odłożyłam telefon na stolik przy łóżku. Usiadłam przy toaletce i wzięłam szczotkę. Przyłożyłam ja do głowy, rozczesałam moje kasztanowe włosy i spojrzałam w lustro. Uśmiechnęłam się do własnego odbicia.

Po minucie porwałam komórkę i skórzaną kurtkę, ale zdecydowałam, że jednak jej nie wezmę, więc bez niej ruszyłam na dół.

- Mamo wychodzę! – zawołałam, ubierając buty.

- Dobrze - odparła. – Ale wróć na kolację!

- Jasne! – po chwili wyszłam na zewnątrz i skierowałam się w stronę rynku miasta, gdzie mieszkał mój chłopak.

Szłam jakieś 20 minut i przez całą drogę rozmyślałam o Nicku. Czy rzeczywiście rozładował mu się telefon? A jeśli on się odzywał, bo nie jestem dla niego ważna i nigdy nie byłam? A jeśli ma mnie dosyć? A jeśli ma inną? Nie, to chyba niemożliwe, prawda? Czy się mylę?

Nim się obejrzałam, byłam już na miejscu. Weszłam na ganek i z lekkim wahaniem zapukałam do drzwi. Nasłuchiwałam, ale nikt się nie kwapił, aby mi otworzyć, wiec zapukałam ponownie. Znowu cisza. A jeśli.. Nie. Nie ma takiej opcji, ale muszę tam wejść bez względu na wszystko, więc bez zastanowienia pociągnęłam za gałkę i ku mojemu zdziwieniu wrota ustąpiły. Otworzyłam je na oścież i weszłam do środka.

- Jest tu kto? – zapytałam, ale odpowiedziała mi cisza. Znowu.

Nagle usłyszałam jakieś głosy i podążyłam za nimi. Doprowadziły moją osobę do znajomego pokoju. Podniosłam dłoń, aby zapukać, ale ktoś mnie uprzedził.

- Vic? – chyba go zaskoczyłam. – Co Ty tu robisz? – zapytał, a ja zauważyła zdziwienie na jego twarzy.

- Chciałam sprawdzić czy u Ciebie wszystko w porządku – wyjaśniłam. – Nie odbierałeś komórki.

- Rozładowała mi się – czyżby Maja była jasnowidzem?

- Okey – uśmiechnęłam się. – Wpuścisz mnie? – próbowałam przejść obok niego, ale mnie zatrzymał.

- Lepiej nie. Mam straszny bałagan.

- Z chęcią Ci pomogę – powiedziałam. – Przynajmniej spędzę trochę czasu z moim chłopakiem.

- Nie ma potrzeby – odparł. – Dam sobie radę.

- Jak uważasz – rzekłam. – Ale pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na swoja dziewczynę.

- Wiem – przytulił mnie.

- Może pójdziemy na spacer? – spojrzałam mu w oczy. – Jest taki piękny dzień.

- Nie mogę – odsunął się.

- Dlaczego?

- Mam coś o zrobienia – położył dłoń na klamce. – Odezwę się później, okey?

- Okey – pocałowałam go w policzek i odwróciłam się. Już chciałam wychodzić, ale nagle usłyszałam chichot, który na pewno nie należał do Nicka. – Czekaj – podeszłam do niego. – Ktoś jest u Ciebie?

- Nie.

- Nie kłam – założyłam ręce na piersi. – Wyraźnie kogoś słyszałam.

- Wydaje Ci się.

- Wcale nie – zaprzeczyłam. – Wpuść mnie.

- Nie – powtórzył.

- Dlaczego? – chciałam wiedzieć. – Trzymasz tam jakąś dziewczynę?

- Skąd – zaśmiał się. – Nikogo tam nie..

- Nie jestem idiotką, okey? Przesuń się – popchnęłam chłopaka i otworzyłam szerzej drzwi. Weszłam do pokoju i spojrzałam na łóżko. A jednak miałam rację. – Kto to jest? – zwróciłam się do Nicka.

- Nikt ważny.

- Słucham?! – krzyknęła rudowłosa. – Nikt ważny?! Już zapomniałeś co przed chwilą mówiłeś?! Już zapomniałeś jak zachwalałeś moje oczy i nie tylko?! – wrzeszczała.

- Uspokój się.

- Nie mam zamiaru się uspokajać! – warknęła i zaczęła się ubierać, bo była w samej bieliźnie.

- Co tu się do cholery dzieje?! – nie wytrzymałam. – Wyjaśni mi to ktoś?! – zapytałam już nieźle wkurzona.

- Nic się nie dzieje – spojrzałam na Nicka.

- Weź Ty już lepiej się nie odzywaj – powiedziałam ze łzami w oczach. – Myślałam, że jesteś inny, ale widocznie się pomyliłam – pociągnęłam nosem.

- Vic, ja..

- Nie kłopocz się – wytarłam oczy wierzchem dłoni. – Nie chcę Cię już nigdy więcej widzieć – okręciłam się na pięcie.

- Czekaj – nieznajoma zagrodziła mi drogę. – Jesteś jego dziewczyną?

- Nie, tzn. już nie.

- Jejku, przepraszam Cię – czy ona mówiła serio? – Nie wiedziałam, że ma dziewczynę – to brzmiało całkiem szczerze.

- Nie ważne - szepnęłam. – Możesz go sobie wziąć.

- Nie chcę – odparła niemal natychmiast. – Nie kręcą mnie faceci, którzy sami nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą – kiwnęłam głową na jej słowa i ruszyłam do wyjścia. Jakoś nie miała ochoty dłużej przebywać w tym domu.

- Vic – złapał mnie za nadgarstek. Jeszcze mu mało? – Proszę, ja..

- Mam Cię głęboko w dupie! – warknęłam, wyrywając rękę z jego uścisku. – Myślałeś, że się nie dowiem?! Myślałeś, że tak po prostu Ci wybaczę?! Myślałeś, że możesz mnie tak perfidnie okłamywać?! – wykrzyczałam mu w twarz. – Wiesz co? Grubo się pomyliłeś. Nie jestem dziewczyną, której możesz wcisnąć każdą bajeczkę. Ufałam Ci, ale Ty i tak miałeś to gdzieś. Czy kiedykolwiek coś la Ciebie znaczyłam? – spojrzałam na niego, ale się nie odezwał, tylko stał jak słup soli.

- Vic..

- Wiesz co? – teraz to już nie potrafiłam powstrzymać łez. – Kochałam Cię, a Ty.. a Ty zagrałeś na moich uczuciach – próbował się zbliżyć, ale mu nie pozwoliłam. – Nie mam ochoty Cię już więcej oglądać, więc bądź tak miły i zostaw mnie w spokoju.

- Przepraszam – czyżby także płakał? I pewnie myśli, że mnie złamie, ale ja się tak łato nie dam. Już nie.

- Za późno – podeszłam do wyjścia. – Z nami koniec – i tak po prostu wyszłam, trzaskając drzwiami.

_________________________

I w końcu pojawił się pierwszy rozdział.

Wiem, że prawie nikt nie zainteresował się moim opowiadaniem, ale może niektórzy zmienią zdanie i wpadną chociaż na chwilkę. Będzie mi naprawdę miło.

Liczę na was!

Do zobaczenia niedługo!