Pov Victoria

- Louis, ja już nie dam rady - szepczę, ale on ani widzi przestawać. Nie mam pojęcia jak długo już mnie katuje, ale na pewno więcej niż godzinę. Wiem, że robi to żeby mnie ukarać. W ogóle nie interesują moje potrzeby. Jest bardzo brutalny, ściska moja nadgarstki tak, że odcina mi krążenie. Wcześniej nawet złapał mnie za szyję, a wie, że się tego boję po tym jak mnie poddusił.

- Jasne, że dasz. To nasza noc poślubna, musi zostać zapamiętana na długie lata - mówi i z całej siły we mnie wchodzi. Nie czuję podniecenia, bo sama myśl, że służę mu do zaspokajania jego potrzeb i do zemsty całkowicie mnie zniechęcają.

Ja tam w odróżnieniu od niego nie mam nic szczególnego do zapamiętania.

***
Po trzech godzinach dręczeniem mnie Louis wreszcie stwierdził, że na razie starczy, a następnie gdzieś sobie poszedł.

Wraca niedługo później z butelką jakiegoś alkoholu. Nie jestem pewna nazwy, bo się na nich nie znam. I w ten sposób właśnie Louis zamierza uczcić nasz ślub. Zwyczajnie się upić.

- Ty też chcesz? - pyta spoglądając na mnie.

- Tak - jeśli to jest sposób by oczyścić swój umysł to ja zamierzam z niego skorzystać. Nalewa mi w szklankę tej cieczy o bursztynowym kolorze. - Tylko nie pij zbyt dużo, bo to jest mocne, a ja nie chciałbym żebyś mi zaraz tu zasnęła. Jest dopiero trochę po dziewiątej, przed nami jeszcze cała noc - na tę słowa pomimo okropnego smaku opróżniam całą tą szklankę na raz.

- Nalej mi jeszcze - wyciągam rękę z tą szklankę w jego stronę. Wykonuje moją prośbę.

- Nie tak wyobrażałem sobie nasz ślub. Sądziłem, że w takim dniu będziesz ciągle się uśmiechać i radość będzie widoczna na twojej twarzy, a ty nawet jeden raz tego nie zrobiłaś. Nawet podczas tej całej cholernej uroczystości ciągle miałem wrażenie, że za chwilę się rozmyślisz i powiesz nie.

Pije szklanka za szklanką. Poza tym nalewa sobie dużo więcej ode mnie.

- Jednak musisz wiedzieć, że tylko ja ci pozostałem. Horan wyjechał i już nigdy nie wróci. Zagroziłem mu, że jeśli kiedykolwiek jeszcze o nim usłyszę to zmienię twoje życie w istne piekło. On przecież dobrze wie, że cię nie zabiję - czyli tak zmusił Nialla do tego wyjazdu. Mogłam się tego po nim spodziewać. Tylko wątpię by Niall na pewno postąpił tak jak powiedział szatyn.

On mnie kocha.

- A co zrobiłeś z moją ciocią? - wiem, że ją oszczędził, ale nic poza tym.

- Wypuściłem ją. Pozwoliłem jej nawet pochować Zayna. W końcu przez kilka lat był użyteczny - nie przerywam mu tego jego wlewnia w sobie alkoholu.

Niech się porządnie upije.

- A ty jeszcze trochę od pokutujesz za to co zrobiłaś i wszystko będzie tak jak dawniej. Będziemy się kochać zupełnie tak jak wcześniej.

Ale czy ja tego chcę?

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.

Chcielibyście pytania do bohaterów?