Midorikawa usiadł obok dziewczyny i uśmiechnął się w duchu

To będzie, chyba udany dzień...

☆★ ☆ ★ ☆★ ☆

W tym samym czasie...

Hiroto ocknął się. Pierwsze co poczuł to koszmarny ból pleców. Przez chwilę nie pamiętał, dlaczego śpi z twarzą na biurku, ale po chwili zalały go wspomnienia z poprzedniej nocy.

-Nie... - wyszeptał i złapał się za głowę – To musi być zły sen...

Jego wzrok padł na ten nieszczęsny zeszyt. Niczym nie wyróżniający się, z zieloną okładką...

-I pomyśleć, że to wszystko przez ciebie – mruknął do niego – A ja gadam z zeszytami... świetnie – sarknął

Rzucił się na łóżko i popatrzył na zdjęcie, stojące obok niego. Chwycił ramkę, a kilka łez spłynęło mu po twarzy. Przedstawiało ono Mido i jego podczas jednego z ich kempingów... Zielonowłosy w objęciach swojego chłopaka, uśmiechał się od ucha do ucha.

-Wszystko straciłem... - wyłkał – Absolutnie WSZYSTKO!- wrzasnął i opuścił ramkę, która upadając rozbiła się

Wstał i zaczął zbierać odłamki szkła, popłakując cicho

-Dlaczego ja to robiłem? – wyszeptał cicho – Jaki ja w ogóle miałem w tym cel?! – zmarszczył gniewnie brwi

-Wiesz nikt w tym mieście tego nie wie, ale mógłbyś łaskawie zamknąć twarz?! – usłyszał krzyk za sobą

Odwrócił się widząc wkurzonego Nagumo z jajkiem sadzonym na głowie

-Nagumo? – zapytał zdziwiony, ocierając łzy – Co ty masz na...?

-A gówno cię to obchodzi?! – wykrzyknął machając rękami i prawie gubiąc jajko – Po prostu się ucisz okej, bo wrzeszczysz na cały dom! – sarknął i wyszedł z pokoju zatrzaskując drzwi

Hiroto patrzył chwilę na miejsce, gdzie przed chwilą stał czerwonowłosy.

Kiedy staliśmy się wrogami?

Jeszcze nie tak dawno śmialiśmy się z ich wygłupów razem... - pomyślał

Obsesja

Prześladowanie innych

Pobicie ukochanego

Hiroto nie wiedział kiedy do tego doszło. Miał zamglony obraz całego ostatniego miesiąca

Po wczorajszej kłótni poczuł jakby coś z niego zeszło. Jakieś napięcie.

-Co się do cholery jasnej ze mną działo!? – krzyknął i szarpnął za swoje włosy

-ZAMKNIJ SIĘ! – usłyszał zza drzwi

Po chwili do pokoju wparowała wnerwiona Reina z patelnią

-Co ty sobie wyobrażasz Hiroto?! Zachowujesz się jak świr przez cały miesiąc, masz nas, a tym bardziej Mido kompletnie gdzieś, a teraz drzesz ryj i użalasz się nad sobą! – krzyknęła

-R-reina? – wyszeptał zdziwiony – Od kiedy ty...?

-Od kiedy ja co?! – założyła ręce na boki i upuściła jedno jajko z patelni – Nie wiem co się z tobą działo, ale Mido miał racje, to nie jesteś ty! Ogarnij się, bo niedługo może być za późno – mruknęła z żalem i wyszła z pokoju

-Do Raimona w takim razie, chyba też nie mam po co iść – mruknął patrząc na parujące z ziemi jajko

Kiyama absolutnie nie wiedział co ma robić. Był w kropce. Chciał znaleźć Mido i przepraszać go na kolanach, ale chyba załamałby się ze wstydu patrząc w jego oczy.

Po cichu wyszedł z pokoju, ze zdziwieniem zauważając, że drzwi naprzeciwko są otwarte. Jednak w pokoju nikogo nie było, jedynie okno było otwarte.

-Gdzie on poszedł? – wyszeptał zmartwiony

Zbiegł na dół, udając, że nie zauważa przeszywających go spojrzeń

-Nee-san! – krzyknął Do Hitomiko – Widziałaś gdzieś Mid...

-A coś znowu wymyślił Hiroto? – zmroziła go wzrokiem

-Ja tylko chciałem...

-Nie martw się o niego, jest bezpieczny – powiedziała tylko i odeszła do pokoju, zostawiając czerwonowłosego samemu sobie

Nawet nie wiedziała jak bardzo się myliła...

☆★ ☆ ★ ☆★ ☆

-Czyli utrzymujecie, że nie jesteście parą tak? – spytała po raz chyba setny mama dziewczyny

-MAMO! – krzyknęła Hoshi – Mówię ci, że nie!

-Ugh, no niech wam będzie – uśmiechnęła się z czułością kobieta

-A ty Ryuuji-kun? Już niedługo skończysz Liceum, co planujesz? – spytał Kato Yoshi, czyli ojciec dziewczyny

Midorikawa zamyślił się. Nie myślał jeszcze nad tym zbyt mocno

-Nie zastanawiałem się jeszcze nad tym... ale ciągnie mnie do informatyki, hackerem też jestem niezłym – uśmiechnął się

-Hmmm ambitnie – mężczyzna spojrzał na niego z dozą szacunku

-Nasza Hoshiko kompletnie nic nie robi w swoim życiu – zaczęła narzekać na córkę kobieta – Zaczynam się bać, że skończy jak mój brat...

-Jak Pani...brat? – spytał niepewnie Mido nie wiedząc o co chodzi

-Tak, tak – machnęła ręką kobieta – Nie będzie pracować, założy się dla kasy i skończy przed ołtarzem handlując z proboszczem! – krzyknęła machając rękami

Ryuuji ostatkami sił próbował się nie śmiać, by nie dobić czerwonej już nastolatki

-Mamo! Ja dobrze wiem co robię!

-Jakoś tego nie widać córciu – wtrącił się ojciec – Od kiedy wróciłaś, byliśmy przeszczęśliwi, ale pora żyć na nowo...

Ryuuji zamrugał zdziwiony

-Wróciła? – spytał niepewnie

Kobieta zerknęła na niego i uśmiechnęła się z melancholią

- A tak, bo widzisz kochanieńki... Jakieś 5 miesięcy temu, naszej córce przydarzył się straszny wypadek. Auto wjechało prosto w nią. Po pogrzebie minęły 3 miesiące, i niespodziewanie przed naszymi drzwiami pojawiła się nasza dziewczynka – zaśmiała się ze szczęściem

-To był cud – wyszeptał jej ojciec

Dziewczyna słuchała rozmowy, przyglądając się chłopakowi. Musiała przyznać, że nie spodziewała się, że z takim zainteresowaniem będzie słuchał jej rodziców

-No dobrze kochani, my będziemy się już zbierać Midorikawa-kun – powiedział mężczyzna

Wszyscy wstali, a on uściskał Mido rękę

-Bardzo miło było poznać, mam nadzieję, że jeszcze kiedyś porozmawiamy – mrugnął do niego – Dobra rodzinko, a teraz jeszcze trzeba skoczyć na zakupy

Gdy wszyscy wyszli na zewnątrz, rodzice dziewczyny skierowali się do auta. Dwójka nastolatków stanęła przed wyjściem

-No to... do zobaczenia Hoshi-chan – uśmiechnął się Mido

Przytulił zaskoczoną dziewczynę, a z auta dobiegło do nich głośne:

-Awwww

-Mamo no! –zbulwersowała się dziewczyna, a Mido się zaśmiał

-Niedługo będę mieć dla ciebie niespodziankę Mido-kun – uśmiechnęła się – To... do zobaczenia, pocałowała go w policzek i odbiegła

Zielonowłosy stał jeszcze chwilę, do momentu aż ich auto nie znikło za rogiem

Po chwili uśmiechnął się lekko i ruszył do domu. Od jego wyjścia minęło kilka godzin i już zbliżał się zmrok.

Wszedł w mniej bezpieczną alejkę idąc szybko w stronę sierocińca.

-Byle szybciej – mruknął pod nosem

Po chwili coś przebiegło mu przed twarzą. Zatrzymał się w szoku

-C-co to było? – wyjąkał i rzucił się do ucieczki

Po chwili przewrócił się, gdy czarna smuga znów mignęła mu przed nosem. Nie poczuł jednak twardej ziemi, a czyjeś ramiona. Chciał się szarpać, ale otoczył go zielony gaz...

-Nie... nie mogę zasnąć... - wyszeptał

Jednak środek był za silny, po chwili bezwładnie opadł w ramionach napastnika

-Ach śpij słonko śpij, w końcu jesteś mój... - wyszeptała postać

W zaułku pojawiła się chmura dymu, a już po chwili nie było nawet śladu, po owym zdarzeniu...

Hitomiko jednak nie miała racji... Nie był on bezpieczny, co więcej... mieli go nie zobaczyć przez bardzo długi czas...

☆★ ☆ ★ ☆★ ☆

Jak widać nie może być za spokojnie!

Midorikawa zostaje porwany, czyżby strażnik portali w końcu wkroczył do akcji?

Jak na nieobecność Mido zareagują jego przyjaciele?

I gdzie tak naprawdę on się teraz znajduje?

Tego dowiecie się już w następnym rozdziale!

~Reicia