-A co cię to obchodzi gówniarzu? Nie wiesz, że dzieci nie powinny się mieszać w sprawy dorosłych?!- nigdy w życiu nie widziałem mamy tak bardzo zdenerwowanej. Co ja gadam ona była wściekła!

-Mamo przecież jestem dorosły.- chciałem zachować spokój. Powtarzam chciałem!

-Po pierwsze: nie pyskuj, a po drugie: jeśli nie odpowiada ci nie mieszaj się w sprawy dorosłych, to powiem żebyś się nie mieszał w cudze sprawy, szczeniaku.- wysyczała i co mnie bardzo zdziwiło, a może nawet zmartwiło, ona ledwo powstrzymywała się od uderzenia mnie!

-Czemu taka jesteś?- spytałem czując łzy napływające do oczu.

-Niby jaka?

-Taka... taka... inna?- sam nie byłem pewnien czy to dobre określenie.

-Nic nie rozumiesz. Obiecuję, że kiedyś ci to wytłumacze.- mama siadła na krzesełku barowym i zaczęła pocierać ręką skroń.- Przepraszam, ale to bardzo delikatna sprawa i poprostu nie chce cię w to mieszać.

-Okey, rozumiem.- Tak na serio to nie rozumiałem nic. Jest jakaś delikatna sprawa, którą mama nie chce się ze mną podzielić, a rozmawiając z tym kimś przez telefon, powiedziała, że przemówi mi do rozumu. Pierwsza część wygląda tak jakby rodzice się rozwodzili, ale czemu wtedy miałaby do mnie przemawiać?