Córka agenta Witkowskiego przeczesała włosy palcami i spojrzała na spokojną twarz ojca. Ona nie potrafiła, ciągle się denerwowała przed spotkaniem z przyjaciółmi. 

- Nadia co ci jest?

- Boję się. Co jeśli mnie nie polubią? - jęknęła z niezadowolenia

- Jeśli polubili cię zanim dowiedzieli się kim tak naprawdę jesteś to na pewno teraz będzie jeszcze lepiej. - poklepał ją po głowie

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko do niego i dokończyła swoje śniadanie.

- Skarbie wiesz gdzie położyłam moją torebkę!? 

- W salonie mamo! 

Po chwili w pomieszczeniu obok znalazła się wysoka kobieta, która wzięła czarną kopertówkę, pożegnała się z mężem i córką i pojechała na wybieg. 

- Będzie dobrze kochanie. - mruknął jej tata patrząc na zmartwioną minę córki

- Wiem tato. 

Nastolatka westchnęła, wzięła swoją torbę i pożegnawszy się z Adamem wybiegła z domu by zdążyć na autobus. Na przystanek dotarła w chwili gdy pojazd już jechał. Odetchnęła z ulgą, poczekała chwilę, wsiadła do autobusu  i zobaczywszy, że tylko obok brunetki jest tylko wolne miejsce podeszła do niej.

- Mogę usiąść? 

- Jasne. - nieznajoma uśmiechnęła się 

Usiadła obok niej, przyjrzała jej się i zauważyła, że jest bardzo podobna do jej chłopaka. 

- Nadia. - wystawiła do niej dłoń

- Magda, ale wszyscy mi mówią Marika. 

- Miło mi. 

- Mi również. Mój jeden brat ma dziewczynę o takim samym imieniu co ty.

- A masz może jego zdjęcie? - zapytała nieśmiało

Magda wyciągnęła swój telefon, weszła w galerię i włączyła jedno ze zdjęć. 

- Ten brunet. 

Nadia zaśmiała się cicho i pomyślała, że ma szczęście, ponieważ właśnie poznała siostrę swojego chłopaka. Autobus zatrzymał się i niestety musiała wysiąść.

- Miło się rozmawiało Mag. Pozdrów Emila i Konrada! - pomachała zdziwionej dziewczynie i wysiadła na przystanku pod szkołą

Zacisnęła ręce w pięści i ruszyła przed siebie z głową spuszczoną w dół. Po chwili na kogoś wpadła i upadła na ziemię.

- Przepraszam, nie zauważyłem cię. - chłopak podał jej rękę by pomóc jej wstać

- Nie szkodzi. - uśmiechnęła się i z jego pomocą wstała z podłoża

Chłopak jeszcze raz ją przeprosił i pobiegł w stronę swoich kolegów. Nigdy ich tu wcześniej nie widziała, ale sądząc po strojach i po plakatach przed budynkiem uznała, że są z jednej szkół, z którymi jej placówka rywalizuje w koszykówce. 

- Nadia! 

Rudowłosa słysząc swoje imię odwróciła się i zobaczywszy Ingę uśmiechnęła się szeroko. Po chwili poczuła ciężar na swoich barkach. 

- Widziałaś tych z Pieklanej? 

- Na jednego z nich wpadłam. 

- Zazdroszczę! Idą tu! - blondynka pisnęła cicho - Ten w okularach przeciwsłonecznych jest przystojny. 

Jej przyjaciółka zachichotała i spojrzała w stronę, z której szli zawodnicy. Jej spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem białowłosego. Uśmiechnęła się lekko i pociągnęła blondynkę w stronę boiska. 

- Idziemy pokibicować! 

- Ale ty zawsze mówiłaś, że nienawidzisz koszykówki! 

- Mam nie patrzeć jak gra mój przyjaciel!? Niedoczekanie! 

Usiadły na trybunach i czekały na początek meczu. Na boisko weszli zawodnicy z ich szkoły i z Pieklanej. 

- Tymon! - nastolatki, które były za nimi ciągle piszczały imię kapitana

Nadia i Inga spojrzały na siebie porozumiewawczo, wstały i uśmiechnęły się chytrze.

- Emil dasz radę! - krzyczały ze śmiechem

Białowłosy spojrzał na nie i uśmiechnął się szczerze. 

- Kto to jest? Skąd go znacie?

- Nasz przyjaciel. Nie twój interes Ilona. - warknęła Inga patrząc z wymalowaną wrogością na twarzy 

W końcu dały sobie spokój i poszły z boiska. 

- Nadia? O, hej! 

- Magda, witaj. - uśmiechnęła się szeroko do brunetki - To jest Inga. 

- Miło mi. - blondynka zasalutowała jak w wojsku ze śmiechem

Brunetka zaśmiała się szczerze, porozmawiała chwilę z dziewczynami i po pół godzinie przyszła dwójka chłopaków, z czego tylko jeden był zmęczony.

- Idioto, mógłbyś też pograć. Dobrze by ci to zrobiło! - białowłosy odepchnął od siebie bruneta

- Sorki braciszku, ale ja ćwiczę! - prychnął drugi - Hej Magda. Uuu, a kim są te prześliczne panie? 

- To są...

- Inga, Nadia macie się zgłosić do biura! W tej chwili! - ktoś za nimi krzyknął

Dziewczyny odwróciły się i zobaczyły agenta Lenarta. Przełknęły głośno ślinę i ze skruszonymi minami do niego podeszły.

- Jak bardzo mamy przerąbane? - zapytała Nadia

- Prawie w ogóle. Twój ojciec dzwonił do twojej szkoły. Chce cię przepisać. - mruknął wsiadając na miejsce kierowcy

- A ja po co tam? 

- Podobno twoi rodzice także chcą to zrobić. 

Ruszył spod szkoły i po pięciu minutach byli pod agencją. Nastolatki wysiadły, przeszły kawałek i zostały napadnięte przez fioletowo włosą dziewczynę, która zaczęła je dusić. 

- Bożeee dusisz! 

- Przepraszam. - zmieszana puściła dziewczyny, które zaczęły łapać powietrze

- Dziewczęta chodźcie. 

Trzy nastolatki kiwnęły głowami i wolnym krokiem ruszyły na agentem. Uniosły głowy dopiero gdy znaleźli się w odpowiednim gabinecie.

- Cześć tato. - mruknęła ruda

- Co wam Paweł naopowiadał? - zapytała Ilona Lenart

- Że chcecie nas przepisać do innej szkoły. 

- Paweł! Miałeś tylko po nie jechać! 

- Szefie, ale nie widziałeś ich min! 

- Dobra, ale o co chodzi!? - wykrzyknęła Inga

- Idziemy do rodziny Kowalewskich. 

W pomieszczeniu było słychać pisk i śmiech.

- Ale oni są u nas w szkole. Mają zawody. - powiedziała Nadia

Witkowski wziął z płaszcza kluczyki, rzucił je Nadii i kazał jej iść z Ingą do samochodu. Nastolatki posłusznie wyszły z biura i udały się w stronę czarnego Volvo. Usiadły na miejscach z tyłu i były cicho jak myszki pod miotłą.
- Myślisz, że będzie wszystko dobrze?
- Zobaczymy Nadia.
- On mnie nie poznał!
- W rzeczywistości wyglądasz inaczej niż na zdjęciach. - Przyjaciółka rudej się zaśmiała
Druga jęknęła z niezadowolenia i oparła głowę o szybę. Po krótkiej chwili w pojeździe był także Adam, który usiadłszy na miejscu kierowcy ruszył z piskiem opon do domu rodziny Kowalewskich. Stanął samochodem niedaleko podjazdu i sprawdziwszy swój telefon wysiadł razem z nastolatkami.
- Tato, a co jeśli mnie znienawidzą? W końcu nie wiedzą, że to przeze mnie ich ojciec ich no wiesz.
- Nadia nie znienawidzą cię!
Blondynka zapukała do drewnianych drzwi i po trzydziestu sekundach pojawiła się w nich starsza kobieta.
- Dzień dobry pani Paulino. - ruda uśmiechnęła się szeroko

- Dzień dobry Nadio. Wchodźcie, Konrad, Emil i Magda powinni za chwilę wrócić. - wpuściła gości do wnętrza i zaprowadziła ich do salonu - Proszę się rozgościć, a ja zaraz podam kawę i herbatę. - kobieta zniknęła we wnętrzu kuchni

Trójka ludzi usiadła na sofie, a po chwili dołączyła do nich mama młodych Kowalewskich, którzy akurat w tym momencie weszli do domu. 

- Idioto! Jak mogłeś wpaść w słup!? No jak!? - już od wejścia było słychać dziewczęcy krzyk 

- Normalnie! Tak samo jak ty w tego całego Tymona. - brunet odgryzł się 

- Dzieci! Uspokójcie się! Mamy gości. 

- Dzień dobry. - mruknęli cicho

Ruda spojrzała na bruneta i zarumieniła się lekko. 

- Inga, ja mu nie powiem, że to ja. - wyszeptała do blondynki - Tato, możesz dać mi kluczyki do samochodu? 

- Nadia, a coś się stało? Jeszcze przez chwilę było z tobą wszystko w porządku. - powiedziała zmartwiona Paulina

- Wszystko w porządku. - z ledwością wydusiła z siebie

Konrad spojrzał na rudą, która wyglądała jakby przed chwilą ktoś powiedział jej, że ktoś z jej rodziny umarł. 

- Mamo, ja wezmę ją do siebie. Widać, że trochę źle się czuje. - powiedział, wziął Nadię na barana i poszedł do swojego pokoju

Posadził dziewczynę na swoim łóżku, a ona położyła się na nim.

- Kotek, co jest? - zapytał się

- Źle się czuję. Czekaj, jak ty mnie nazwałeś? 

-  Kotek, a co?

- Poznałeś mnie? - zdziwiła się

- Jak mógłbym cię nie poznać? - nachylił się nad nią i musnął lekko jej usta

- Kocham cię. - mruknęła, wtuliła się w pościel i zasnęła

- Ja ciebie też. - pocałował ją w czoło i cicho wyszedł z pokoju

Uśmiechnął się chytrze i rzucił się na plecy swojego brata bliźniaka. Upadli razem na podłogę i cicho zaczęli się śmiać.

- Co z Nadią? 

- Zasnęła, źle się czuła. - odpowiedział na pytanie jej ojca

Witkowski pożegnał się z nastolatkami i panią Kowalewską i pojechał z powrotem do agencji.

- Dzieci, ja idę do pracy. Pieniądze są na stole, tylko nie rozwalcie domu! - kobieta także czym prędzej wyszła

Młodzi zostali sami, więc postanowili zadzwonić po Kubę i Marikę żeby urządzić obiecany piknik. Po pół godzinie wszyscy już byli. Wzięli wszystkie potrzebne rzeczy i ruszyli na polanę w lesie, który był niedaleko domu Magdy, Emila i Konrada. 

- Nadia! Moja lejde! - Kuba przytulił mocno rudą, a ona odwzajemniła uścisk

- Ej, to moja dziewczyna! - Konrad przyciągnął dziewczynę do siebie i pocałował ją delikatnie

Emil ciągle przytulał się z Mariką, Konrad z Nadią, Kuba z Ingą (Tak, oni są razem), a Magda siedziała sama. ( ;( ) Piknik minął im w przyjemnej atmosferze. Tak samo jak parę innych sytuacji. Takie jak:

- Śluby,

- Porody,

- Urodziny.

I jeszcze wiele innych. Czasem wystarczy tylko czyjaś obecność by wszystko inne potoczyło się łatwiej... Mieli siebie, wszystko toczyło się o wiele łatwiej niż wcześniej. Po prostu byli ze sobą. 

****

Tak, tak zrypałam trochę końcówkę. No, ale nie dziwcie się, okej!? Pisałam to przy minimalnej wenie! 

A tak na serio, może pododaję jakieś dodatkowe rozdziały. Jeśli oczywiście chcecie! 

Ciao Baby!