Mimo wszystko, ufałam mu, może nie zawsze dobrze na tym wychodziłam, ale ufałam mu, a on mi. Mogliśmy się nienawidzić i walczyć ze sobą, ale też oddać życie za siebie.

Oboje poświęcilibyśmy absolutnie wszystko, zapłacili każdą cenę żeby tylko nasza mała dziewczynka była bezpieczna. Oboje bez rodziny, bez przykładu jak być dobrym rodzicem, zagubieni. Odkryliśmy, że można kochać kogoś tak bardzo, że to aż boli.

Zawsze i na zawsze. Zrozumiałam czym jest rodzina i że jest warta każdej ofiary.

Każda kłótnia, walka, rozmowa, śmiech przybliżały nas do siebie, ale tego nie zauważyłam. Nie zauważyłam jak na mnie patrzył. Tego, że wolał być ze mną zamiast pomagać rodzinie, tego, że wiedział co powiedzieć by było mi lepiej, umiał mnie zrozumieć.

Tylko on wiedział jakich użyć słów w trudnej sytuacji, jak pomóc mi z byciem hybrydą, tęsknotą za córką i za stratą. Był gotów oddać życie za nas. On, Klaus Mikealson który ponoć był okrutną bestią. Dla nas byl ratunkiem.