Nie będę udawać, że się na tym bardzo znam.
No bo nie.
Ale się spotkałam z takim zjawiskiem.
Nastolatki, które wyolbrzymiają swoje problemy i udają depresję dla atencji.
Pewnie chcielibyście zobaczyć tu hejt jakiego mało, ale wiecie co? Nie.

Fakt, to co robią takie osoby jest żałosne.
Ale dla kogo to robią? Może po prostu potrzebują tej uwagi skoro używają takich środków?
Może rodzice w domu mają ich gdzieś?

Instagram to idealne miejsce na takie rzeczy. Smutny cytat, kopiuj -> wklej i gotowe i tysiąc odpowiedzi w stylu "ojoj <\3 my Cię kochamy aww". To miłe mieć odzew.
Ale jak nie ma odzewu to zaczynają wariować, więc to błędne koło.

Udawanie depresji uwłacza osobom z prawdziwą depresją.
Jak to odróżnić? Nie wiem. Mało kto wie.
Niektórzy sądzą, że Ci z prawdziwą depresją nie powiedzą nikomu tylko skrywają. No robią tak, ale nie zawsze. Każdy jest inny. Ktoś może starać się to ukryć, ktoś chce to wykrzyczeć światu w błaganiu o pomoc.
I co wtedy dostaje? Zostaje nazwany atencjuszem i w ogóle.
Bo świat to znieczulony na wszelkie błagania kocioł pełen depresji. Jest też trochę miłości i tylko ona może pomóc.

Ale niektórzy wykorzystują tą miłość do własnych, niecnych celów. Wykorzystują niewinność i chęć pomocy innych do nasmarowania balsamem własnego ego.
Nic fajnego.

Czasem lepiej jest posłuchać i przytulić niż dawać rady, bo hej nie jesteś specjalistą i możesz tylko pogorszyć sprawę.
Czemu wszyscy uważają się teraz za speców od leczenia depresji?
"Jakoś nie widzę zbyt wiele filmików o fizyce kwantowej w waszym wykonaniu."

Czemu depresja stała się na tyle powszechna, że ludzie traktują ją jako coś normalnego, a nawet śmiesznego?
W jakim kierunku idzie świat ja się pytam?
Czemu moja recenzja stała się czymś co na pewno nie jest recenzją?!

Udawanie depresji.

Znacie może bajkę o chłopcu i wilku?
Proszę bardzo:

Był raz sobie chłopiec, który poszedł do lasu i gdy wszyscy pracowali zaczął wołać "Wilk, wilk, pomocy!". Oczywiście tylko żartował, ale na ratunek przybiegł leśniczy. Skarcił chłopca za jego żart a ten obiecał, że zawoła to tylko gdy naprawdę będzie potrzebował.
Sytuacją powtarzała się jeszcze trzy razy. Za każdym razem przebiegał leśniczy a chłopiec śmiał się, bo wilka wcale nie było.
Ale po jakimś czasie gdy chłopiec bawił się w lesie, zaatakował go wilk. Przerażony krzyknął "Wilk, wilk, pomocy!"
Ale wiecie co? Nikt nie przybiegł, bo każdy myślał, że chłopiec znów żartuje.
Chłopiec został zjedzony przez wilka.

Morał wyciągnijcie sami, bo jesteście dużymi dziećmi.