— Dotarło to wszystko do Twojego pustego łba? — warknął Namjoon, jedną ręką podduszając bruneta, a drugą zasłaniając jego usta. Cholera, chłopaki byli za ścianą, więc nie mógł pozwolić sobie na więcej, jednak nadal musiał pokazywać, kto tu rządzi.

— Mażesz się jak dziwka — westchnął, puszczając starszego, który od razu przetarł dłońmi mokre policzki. — Masz doprowadzić się do porządku, na piętnastą zrób obiad i ogarnij wszystkie swoje obowiązki.

— Dobrze — mruknął Seokjin, kiwając głową. — Przepraszam.

Blondyn spojrzał na niego z udawanym współczuciem i lekko pogłaskał jego włosy, odwracając się i wychodząc z domu.

A Seokjin zapomniał wszystko co miało miejsce przed chwilą.

***

— Jin coś się stało? Jakiś niemrawy jesteś — zapytał brunet, siadając w kuchni na stołku i przypatrując się gotującemu chłopakowi. —  Od rana.

— Nie, nic się nie stało. Taki dzień po prostu. — Uśmiechnął się do młodszego słabo.

— Jin... On Cię bije, prawda?

I w tym momencie Namjoon wszedł do kuchni.

Każdy, kto raz ogłosił przemoc za swoją metodę, musi konsekwentnie wybrać kłamstwo jako swoją zasadę.

Aleksandr Sołżenicym