Spójrz w płomienie, które błyszczą i dogasają. Niegdyś błogosławiły nasze życie i nasz dom. Lśniły, gdy byli z nami nasi przyjaciele, słuchały brzęku naszych szklanic. Przy nich to co obce i dzikie staje się znane. W ich świetle poradzisz sobie z tym, czego nie możesz powstrzymać. Liczą się tylko nasze życia, nasze miłości i pieśni. Widzę, że jest Ci ciężko. Widzę jak spuszczasz z żalem oczy. Masz dziką duszę i cierpisz krótko. Nigdy się nie uginasz, nie jesteś jak wszyscy, lecz to jest ciężarem.

Siądź przy ogniu ze szklanicą mocnego piwa. Opowiedz nam wszystkim historię zza zamglonych granic. Ziarna rzucone zmienią się w silne pędy, a potem w gałęzie. Czy jest ktoś, kto sam może przejść przez życie, nie potrzebując nikogo? Nie. Posiane przez Ciebie ziarna jedności są potrzebne nam wszystkim. Są jak stara, piękna pieśń, która łączy wszystkich, bez względu na pochodzenie, wyznanie czy wiek. Bo co kiedy nadejdzie kres świata? Czas się zatrzyma zarówno dla naszych przyjaciół jak i dla naszych wrogów. Patrz jak upływa chwila za chwilą i trzymaj się teraźniejszości zanim zniknie bezpowrotnie.

Ja zatroszczę się o Ogień. Ty cześć oddaj Popiołom.