*dwa miesiące później*

**********************

- Co? Czemu tak nagle? - Spytał zaskoczony Takahiro.

- Sam jestem w szoku. Ale wiesz, to jedne z najważniejszych zawodów, więc teoretycznie musimy tam jechać. - Powiedział niezadowolony Iwaizumi - Spokojnie, mi też nie uśmiecha się zostawiać swojej dziewczyny na pół roku.

- Cholera...Yōkō nie będzie zadowolona. - Podrapał się po głowie.

- To raczej pewne, ale lepiej powiedz jej to od razu jak wrócisz, bo później może być bardziej, niż zła.

- Dobry pomysł, dzięki Iwaizumi.

Hanamaki pożegnał się z czarnowłosym i czym prędzej pojechał do domu, chcąc powiedzieć o wszystkim swojej ukochanej.

~•••~

- Yōkō...Skarbie. - Hanamaki szukał dziewczyny po całym domu - Gdzie jesteś?

Wszedł do góry i zajrzał do wszystkich pokoi, ale nigdzie nie zastał fioletowowłosej. Ostatnim miejscem, gdzie mogła siedzieć, był taras. I tam właśnie się znajdowała. Siedziała ubrana w kurtkę, ciepłe skarpety, ciapy i grube spodnie, do tego miała jeszcze na siebie zarzucony koc.

- Yōkō, czemu siedzisz na zewnątrz? Przecież jest zimno.

Złotooka odwróciła się do niego dopiero wtedy, kiedy dotknął jej ramienia. I wtedy wszystko stało się jasne. Miała w uszach słuchawki, więc normalne, że go nie słyszała.

- Oh, wróciłeś. - Uśmiechnęła się, wyjmując jedną słuchawkę z ucha - Czemu masz taki wyraz twarzy?

- Chodźmy do domu. - Zaprowadził ją do środka - Usiądź.

- O co ci chodzi? - Zmarszczyła brwi - Umarł ktoś? - Odpowiedziała jej cisza - Naprawdę? Trafiłam?

- Nie, to nie o to chodzi. Nikt nie umarł. - Pokręcił głową, zaprzeczając.

- Więc co się stało? - Usiadła na kanapie, oczekując szybkiej odpowiedzi.

- Rozmawialiśmy dzisiaj z trenerem.

- I? Czy to coś niesamowitego? - Spytała niezbyt pozytywnie nastawiona do ich rozmowy - Bo ja ze swoim trenerem rozmawiam praktycznie codziennie.

- Daj mi skończyć. - Spojrzał na nią karcąco.

- Dobra. Mów.

- No więc wracając do tematu... Rozmawialiśmy z trenerem i niedługo jedziemy na mistrzostwa świata.

- No to fajnie. Gratuluję. - Nie usłyszał w jej głowie choćby ociupiny entuzjazmu.

- No właśnie nie wiem, czy tak fajnie. - Westchnął, zaczynając chodzić po pokoju - Bo...Każdy etap będzie rozgrywany w innym kraju. - Stanął tyłem do niej.

- Rozumiem. Na ile wyjeżdżasz? Tak samo jak ostatnio? Na miesiąc? - Niezbyt zainteresowana patrzyła na swoje dłonie i ziewnęła.

- Na pół roku.

Yōkō podniosła na niego wzrok swoich bystrych oczu. Zmarszczyła brwi.

- Słucham? Na ile? - Zamrugała szybciej - Chcesz wyjechać na pół roku?

- Nie mam wyboru. W końcu siatkówka to nie tylko moja pasja, ale także i praca.

- Przecież za trzy miesiące miał być ślub! - Podniosła się, zrzucając z ramion koc.

- Coś wymyślimy. - Odwrócił się do niej.

- Planowaliśmy to tyle czasu, a ty mówisz, że coś wymyślimy?! - Zdenerwowała się.

- Yōkō, nie denerwuj się. - Położył jej dłonie na ramionach.

- Puść mnie. W tej chwili. - Powiedziała groźnie.

- Proszę cię, nie rób scen.

Odepchnęła jego dłonie. Czyn Makkiego był czymś, czego nie potrafiła zrozumieć, a stała za tym jedna sytuacja.

- Ja potrafiłam dla ciebie zrezygnować z wyjazdu na mistrzostwa. - Powiedziała już znacznie ciszej - Mówiłeś, że nie wytrzymasz beze mnie dwóch miesięcy, więc nie pojechałam. Zostałam z tobą, a ty teraz tak po prostu chcesz wyjechać? Naprawdę?

Hanamaki wypuścił powietrze z ust. Wiedział, że choć Yōkō bywała podła, to potrafiła się poświęcić. Wiedział też, że zrobi jej się przykro, ale uważał, że nie powinna się tym tak przejmować.

- Kochanie, to nie jest przecież wieczność, tylko pół roku. Wrócę, zorganizujemy ślub i będziemy szczęśliwym małżeństwem.

- Nie będziemy! - Podniosła znów głos - Te pieprzone zaproszenia są już rozdane! Co ja mam teraz wszystkim powiedzieć? Przepraszam, ale mój narzeczony wolał pojechać na mistrzostwa, niż zostać i wziąć ze mną ślub?! Czy ja ci wyglądam na idiotkę?!

- Nie, ale zrozum, że nie warto robić z tego takiego zamieszania. Trzy miesiące w te czy we wte, nie zrobi wielkiej różnicy.

- Nie wierzę... - Pokręciła głową - Po prostu nie wierzę! Czy ty naprawdę jesteś takim durniem?!

- A czy ty możesz wreszcie przestać mnie wyzywać? Gdybym ja nazwał cię idiotką, zaraz poleciałabyś na mnie z pięściami! Myślisz, że będę ci pozwalał tak się wyzywać?! - Również podniósł głos.

- Tak! Tak właśnie myślę! I mam zamiar wybić ci z głowy ten idiotyczny pomysł! - Stuknęła go palcem w czoło.

- Wybić z głowy możesz sobie to, że będę pozwalał ci sobą rządzić! - Odepchnął jej dłoń - Może do tej pory przymykałem na to oko, ale zaczynasz przeginać!

- Przeginasz to ty w tym momencie! - Wskazała na niego palcem - Myślisz, że tobie wszystko wolno?! Sam kazałeś mi wtedy zostać! A teraz, kiedy ja chce żebyś zrobił to samo, to masz w dupie moje zdanie!

- I bardzo dobrze! Może wreszcie poczujesz się jak ja, kiedy masz mnie gdzieś!

- Nigdy nie miałam cię gdzieś! - Zawołała, krzywiąc się.

- Wiesz co? Czasami naprawdę się zastanawiam, czy powinniśmy brać ten ślub. - Powiedział w końcu - Ja już nie wiem, czy oboje nie zniszczymy sobie przez to życia.

- Co?

Twarz Yōkō złagodniała, gdy usłyszała słowa Hanamakiego. Rozchyliła delikatnie usta i opuściła dłonie wzdłuż ciała.

- Naprawdę sądzisz, że nasz ślub byłby błędem? - Spytała spokojnie.

Makki się nie odezwał. Patrzył na nią zdenerwowanym wzrokiem.

- Uznam to za tak. - Spuściła wzrok - Wiesz co? Jedź sobie na te mistrzostwa. - Spojrzała na swoją rękę i zmrużyła powieki - A to zabierz ze sobą i daj kobiecie, z którą ślub nie będzie błędem.

Zdjęła pierścionek zaręczynowy i z bólem włożyła mu go do dłoni, po czym zacisnęła ją w pięść. Przeszła obok niego i poszła do pokoju, żeby założyć normalne buty.

Potem Makki mógł usłyszeć tylko, jak zamknęła za sobą drzwi. Na koniec tylko dźwięk pracującego silnika motocykla i jak odjechała z piskiem opon.

Spojrzał na leżący w jego dłoni pierścionek. Cała złość zaczynała powoli z niego uchodzić. Zrobił dziwną minę.

- No i dobrze. - Warknął do siebie - Jeden problem z głowy. - Burknął, chowając pierścionek do kieszeni, wciąż zły.

~

Od : Makki

Za chwilę wyjeżdżam. Może chociaż przyjdziesz się pożegnać?

Yōkō odłożyła telefon na szafkę nocną i podparła się łokciami o uda. Fioletowowłosa siedziała w sypialni gościnnej, w domu swojego brata ze spuszczoną głową.

- Że ty masz czelność jeszcze pisać. - Warknęła, zaciskając palce na swoich kolanach - Draniu...

Zamknęła oczy, pod powiekami których zaczął zbierać się łzy. Schowała twarz w dłoniach i siąknęła nosem. Zaczęła wycierać oczy raz prawą dłonią, raz lewą.

- Cholera... - Mruknęła do siebie - Chyba zwariowałam do reszty. Nie będę ryczeć przez tego skończonego idiotę. - Warknęła do siebie i wstała.

Od : ⭐Yōkō-Chan⭐

Nie mam już po co, oddałam ci pierścionek. Miłej podróży i wygranej.

Makki odczytał wiadomość i zrobił się blady. Spojrzał na pierścionek leżący w ich sypialni, na szafce nocnej. Tej nocy nie spał, nie mógł, bo nie było jej obok. Westchnął i przetarł twarz.

Od : Iwaizumi

Wyjdź przed dom. Czekamy w samochodzie.

Takahiro zgarnął pierścionek do kieszeni i zabierając również walizkę i sportową torbę, wyszedł z domu. Zamknął drzwi na klucz i schował go do kurtki. Wiedział, że Yōkō miała swoje klucze, więc miał pewność, że będzie miała dostęp do środka.

Wsiadł w samochód i razem z Iwaizumim, Oikawą i Mattsunem, którzy wciąż nie byli świadomi tego, co wydarzyło się pomiędzy nim i Yōkō, odjechał na lotnisko.

**********************