- to my się znamy? - pyta.

Miałem taką zabawę co rano, gdy w piekarni ją widziałem.

- Ależ oczywiście. - odpowiadam wesoło, bawi mnie to. Codziennie tym samym tonem, w tym samym miejscu.

- proszę wybaczyć, choruję na zaniki pamięci. Może mi pan przypomnieć co nas łączy? - pyta skołowana.
Słyszę to prawie codziennie.

- Oh, spotykamy się codziennie. Rozmawiamy. Można powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi.

Nigdy nie kłamię.
Przecież codziennie rano rozmawiamy.

Ma nieposkromione, jasne loki, garbaty nos i szalone oczy.
I chyba ją kocham.