Spójrz na przyrodę
zamkniętą w klatce
W mej dłoni,
wygląda tak ładnie

Lecz co mi z piękna zewnętrznego
gdy pozbawiam ją najważniejszego?

Pragnię wolności
miłości
poszanowania
A ja jej to wszystko odebrałam
W upływie chwili
zwrócić ją miałam

Wolność upragnioną
otrzymała
Lecz nadal smutna pozostała

Pozbawiona radości
swej obfitości
W chwili zerwania
straciła resztki poszanowania

Żyć zaprzestała
zalana rozpaczą

Już na zawsze
pozostanie martwą
Martwa jej
dusza zerwana
Łka nocami
aż do końca lata