Królowa żywiołów
skryta w krainie
normalności
Gdzieś hen
od magiczności

Wywiał ją tam wiatr
wygnał z niebios bram
By pokazać ludziom grzesznym
żal

Gdyż jest smutna
wieję leciutko wiatr

Gdyż jest zrozpaczona
wichura ją woła
Storzyła niepokój
i strach ludzkich serc

Gdyż jest wesoła
brak jakichkolwiek
cieni
I żywo woła ludzi
do drzwi niebieskich
Jakże one piękne!
Kocham ich cichutkie
nawoływania

Ich szept usłyszą
tylko ludzie życzliwi
Pozbawieni gniewu
i bez cienia mrocznego
Którzy pomogli królowej żywiołów
gdy była w potrzebie

To dzieci aniołów
Patrzą na wszystkich równo
I zostaną obdarowani
wieczną miłością
Ich skromność przeobrazi
się w niewyobrażalną dobroć