LXVI. Umyte z uczuć
Gdy niebo ściemnieje
Gdy szarego człowieka
ozdobią cienie
Gdzie ta miłość
której cię uczono?
Zapomnienie
Dwa spojrzenia
chęć nadzieji
przegrana w oczach
w czasie zachodu
słońca
w czasie zachodu
krwistych płomieni
W czasie
końca
Dwa umyte z uczuć serca
zaczynając od zera
będziemy oszukiwać
siebie nawzajem
może to miłość pełna wyżaleń?
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro