Pragnę być ludzka
bo temu światu
niewiele trzeba żeby upaść

Zachody i wschody słońca
już nie wzruszają

Podanie ręki komuś nieznajomemu
jest obrazą

Pragną być wyżej

Wyżej od człowieka

Władza i chęć siły
wzniosła się
wyżej niż Boskie niebiosa

I oślepiła ludzkość
Gardzą miłością
Żądają wysokiego miejsca
by zrównać się z Bogiem

Nasza czułość na życie
rozpłynęła się niczym sen

Odeszła człowiecza dusza
Niczym chmury
z gwieździstego nieba

Ukazując pychę
I brak sumienia

Gdzie sens życia w materializmie?
Zatapianie się
ludzkich dobrach
Czy to droga do szczęścia?

Pochłaniamy dni
Lekceważąc wskazówki zegara

Gdy spojrzymy w niebo
na ciemność
w naszych sercach

Gdy dotrzemy do końca
naszego żywota
Nikt nie zapamięta
naszych dumnych postaw