Stworzeni by żyć

by odnaleźć rozsądność

wieczną prawdę

by zwalczyć zgubną mgłę

Cóż to za monotonia słowa

Kiedy obiecujesz wieczne uczucie

Twoje zdania stają się puste

Spojrzenie przyćmione

Iskrę miłości skradły gwiazdy

Nie odnajdziesz jej w moim zranionym sercu

Ani w mojej opuszczonej dłoni otoczoną przez ciernie

Kolejna szansa pozbawiona życia

krążysz po tej ziemii i szukasz pustości

Chcesz żyć w wiecznej lekkości 

Lecz zły język wytwarza drogę zgubienia wysłaną różami

Róża

pierwsze spojrzenie urodne

gdy zbliżysz się do źródła ukażą się kolce