Laleczka z saskiej porcelany
nie znała uczuć
ani granic

Jej skóra
zimna niczym lód
Jej odcień niewinnej bieli
lecz każdego dnia
igrała z drogą płomieni

Siedziała przy lustrze
wpatrując się w obraz rozpaczy

Nie znała losu
ani zamiarów
które przybywały
niczym kometa
zmieniająca swój kierunek
co każdą chwilę

Żyła w teatrze
Grała tam codzienność
lecz gdy schodziła
widziała ciemność