•••

Następnego dnia przyszłam do pracy wciąż nie mogąc pozbyć się z głowy wczorajszej sytuacji.

Tamta chwila jedynie uświadomiła mi jak bardzo pragnęłam Tezeusza. Lata rozłąki nie pomogły mi zapomnieć o łączącym nas uczuciu.

Zdawałam sobie jednak sprawę, iż było to nieodpowiednie.

On miał narzeczoną, a ja nie potrafiłam do końca wybaczyć mu zdrady sprzed kilku lat.

Weszłam do biura modląc się w duchu by Tezeusza nie było w środku, jednak ku memu przerażeniu był i czekał na mnie oparty o biurko.

– Dzień dobry – powiedziałam cicho i ze spuszczoną głową ruszyłam w stronę swojego gabinetu.

Tezeusz jednak przytrzymał mnie za ramię po czym wyciągnął z kieszeni kawałek, pomiętego pergaminu.

– Co to... – zapytałam lecz od razu zrozumiałam.

Był to list, który chciałam wysłać do Ministerstwa Magii w Stanach Zjednoczonych z prośbą o powrót.

– Dlaczego? – zapytał Tezeusz wyraźnie zdenerwowany.

Założyłam ręce na piersi po czym odparłam sfrustrowana:

– Nie miałeś prawa myszkować w moim gabinecie.

– Nie zmieniaj tematu, Mary. Dlaczego chcesz wrócić do Stanów?

Wyrzuciłam ręce w górę czując wzbierającą we mnie wściekłość.

– Ponieważ nie mogę udawać, że nic się nie wydarzyło! Mam dosyć oszukiwania samej siebie, że nic do Ciebie nie czuję.

– Mary... – zaczął Tezeusz z ulgą wypisaną na twarzy.

– Nie – przerwałam mu natychmiast – Masz narzeczoną! Nie zranisz jej tak, jak niegdyś zrobiłeś to mnie.

– Niczego w swoim życiu nie żałuje tak bardzo jak tego! Każdego dnia myślałem o tobie! Pamiętasz co powiedziałem, kiedy zaprosiłem cię przy wszystkich na randkę?

Spojrzałam na niego zaciskając usta w wąską linię. Tezeusz podszedł do mnie i chwyciwszy moje ramiona rzekł:

– Powiedziałem ci wtedy, że oszalałem na twoim punkcie. I wciąż tak jest. Zawróciłaś mi w głowie swoją determinacją i hartem ducha. Byłaś najzabawniejszą, a zarazem najbardziej szczerą osobą jaką w życiu poznałem. Zakochałem się w tobie i wciąż ciebie kocham, Marisol. Kocham cię i nigdy nie przestanę!

Poczułam jak samotna łza spływa po moim policzku.

Wewnątrz mnie trwała zacięta walka.

Wtulić się w Tezeusza, wybaczając mu przy tym zdradę czy przywołać głos rozsądku i odejść póki jeszcze nie jest na to za późno.

Zamknęłam oczy po czym zrobiłam krok w tył.

– Złamałeś mi serce, Tezeuszu – szepnęłam – Zbyt długo żyłam z ranami w moim sercu.

Tezeusz przestąpił nerwowo z nogi na nogę po czym rzekł spokojnie:

– Nie pozwolę ci znowu odejść.

•••