Po lekcjach, Taehyung wraz z Jeonggukiem, skierował się do swojego domu. Kiedy już byli pod drzwiami, Taehyung otworzył je, a następnie wpuścił młodszego. Z naprzeciwka dało się usłyszeć głos.

-Braciszku, wróciłeś?

Zza rogu wyłonił się mały chłopczyk i spojrzał na starszego brata, a następnie skierował wzrok na Jeongguka. Na jego okrągłej buźce pojawił się szeroki uśmiech. Mały pięcio letni chłopczyk zaczął krzyczeć.

-Pan Króliczek!

Zaczął biec i skoczył na Jeongguka, a ten w ostatnim momencie zdążył złapać młodszego żeby nie spadł na podłogę.

-Panie Króliczku! Pobawimy się dzisiaj?

Na twarzy Jeongguka wykwitł uśmiech. Taehyung widząc to, sam się uśmiechnął.

-Masz dziwny uśmiech.

Jeongguk na słowa chłopczyka tylko się lekko zaśmiał.

-Chyba mnie lubi bardziej.

-Ej to nieprawda!

-A właśnie że prawda.

Odezwał się braciszek.

-Dobra Taekwon. Dosyć, zejdź z Jeongguka.

-Nie.

Odpowiedział i pokazał starszemu język. Taehyung poirytowany złapał Taekwona i zaczął ciągnąć małego.

-Niee! Zostaw! Nie chcę!

Mały chłopiec zawiązał się mocniej na szyi Jeongguka.

-Wiesz co, hyung? Puść go.

Powiedział zimnym tonem. Taehyung puścił małego. Na twarz Jeongguka powrócił uśmiech. Skierował wzrok w stronę małej przylepy i powiedział:

-Taekwon, Pan Króliczek jest dzisiaj zmęczony. Pobawimy się następnym razem, okej?

Mały tylko pokiwał głową że rozumie.

-A teraz, odstawię cię na podłogę, dobrze?

-Dobrze.

Taehyung ze spokojem przyglądał się całemu zajściu. Kiedy Jeongguk odstawił jego małego braciszka, powrócił wzrokiem do starszego.

-I co teraz robimy?

-Musimy porozmawiać Jeongguk. Widzę co się dzieje. Dlaczego ze mną o tym nie porozmawiasz?

-Nic się nie dzieje hyung.

-To jak wytłumaczysz te twoje wory pod oczami?

-To nic takiego.

-Jeongguk, ledwo chodzisz...i ty mi mówisz że to nic takiego?

-Hyung to naprawdę nic takiego.

Taehyung poddał się i poszedł do kuchni.

-Jeongguk! Usiądź sobie na kanapie, a ja przyniosę herbatę!

-Wolę kawę!

-O nie kolego. Wypiłeś już cztery kawy dzisiaj.

Taehyung zaparzył herbatę i wrzucił do niej tabletkę na sen. Poczekał aż się rozpuści i wrócił z nią do Jeongguka stawiając ją na stoliku przed nim. Młodszy złapał napój w kubku i wypił jej łyk.

-Dobre.

Uśmiechnął się i wziął łyka napoju. Kiedy skończyli pić, Taehyung zaczął poważny temat.

-Jeongguk, połóż się na chwilę u mnie. Sen dobrze ci zrobi.

-Nie chce spać.

-Jeongguk, musisz.

Jeongguk zerwał się z siedzenia. Zaczął krzyczeć.

-Czy ty tego nie rozumiesz?! Nie chcę spać!

Jego głos coraz bardziej cichł, a oczy powoli się zamykały. Nie miał już siły walczyć.

-Nie...chcę...

Ostanie co usłyszał to głębokie "Przepraszam".
Jeongguk zasnął, a Taehyung, aby nie uderzył on głową o podłogę złapał go, a następnie zaniósł do swojego pokoju i położył na łóżku.

-Miejmy nadzieję że to poskutkuje.

~~~~~~

Otworzył oczy, a przed nim ukazała się osoba której nie chciał widzieć.

-Dawno cię tu nie było. Wyglądasz okropnie.

-Nie powinienem...tu być.

-Dlaczego?

Jimin próbował dotknąć młodszego, ale kiedy tylko się tego podjął, Jeongguk odtrącił jego rękę odsuwając się do tyłu.

-Nie chcę.

Zapadła cisza. Przerwał ją głos młodszego.

-Jimin, mógłbyś...mógłbyś mnie pocałować?

Jimin zamarł. Czy to co słyszy to prawda?

-Jeongguk, mówisz poważnie?

-Muszę się upewnić.

-Upewnić?

-Czy to ty.

Jimin podszedł do Jeongguka. Położył dłoń na policzku młodszego, a ten przymknął oczy. Zaczął przybliżać swoją twarz do tej jego, aż w końcu zetknął się swoimi ustami z jego. Cieszył się że ponownie mógł poczuć ich miękkość. Jego pocałunek wyrażał tęsknotę i cierpienie. Kiedy starszy oddalił głowę aby spojrzeć na młodszego, zobaczył łzy spływające po jego policzkach. Wyciągnął rękę i starł łzy Jeongguka.

-Nie płacz.

Jeongguk mrugnął, a potem spojrzał na Jimina.

-Powiedz...kim dla mnie byłeś?

-Nie tutaj. Nie teraz.  Po prostu...stwórzmy tutaj piękne wspomnienia. Dopóki możemy.

Powiedział i powrócił do całowania młodszego. Jeongguk splótł dłonie wokół szyi starszego, pogłębiając pocałunek, wierząc że może zaufać starszemu i zakochać się w nim. Ale tak naprawdę Jeongguk czuł coś do Jimina od momentu kiedy pierwszy raz go zobaczył. I to się nie zmieni. Nigdy.

~~~~~~~

I jak wam się podoba? Może być? Szczerze to bardzo się starałam. A co się stało i dlaczego jak i gdzie dowiecie się w którymś tam rozdziale
^.^