Białowłosy ciężko dysząc, schował się za ścianą, unikając przy tym pocisku. Chłopak nie powinien się przemęczać, zważywszy na to, że kilka miesięcy temu ledwo co go odratowali. Wychylił lekko głowę i zauważył wysokiego mężczyznę.

— Pośpiesz się Maximoff, chyba że chcesz, aby przypłaciła życiem — oznajmił kpiącym głosem nieznajomy i spojrzał na nieprzytomną dziewczynę.

Pietro przełknął zalegającą w gardle ślinę i na nowo schował się za ścianą. Nie był bohaterem... Nigdy się za niego nie uważał i nie będzie, chociaż inni byli innego zdania. Jednak nie mógł pozwolić, aby ten bandyta skrzywdził bezbronną dziewczynę.

— Ona niczym nie zawiniła — krzyknął białowłosy.

— Jesteś tego pewien? Przecież nawet jej nie znasz — zauważył mężczyzna.

Chłopak błagał w myślach, aby ktoś z drużyny się tu zjawił. Miał wyprowadzić tylko cywili, a nawet tego nie potrafił zrobić. Naraził życie brunetki... Przymknął na chwilę oczy i próbował się skupić. Jeśli użyje teraz mocy możliwe, że straci życie, ale jeśli tego nie zrobi to, zginie niewinna osoba.

W głowie przewijały mu się słowa doktor Cho... Jest pięćdziesiąt procent szans, że po użyciu mocy, zginiesz... Strach częściowo ogarnął jego ciało. Po chwili jednak otworzył oczy, a w jego mroźno niebieskich oczach było widać ogromne zdeterminowanie... Zebrał wszystkie swoje siły i wystartował.

Czas dookoła niego zwolnił, a on na nowo poczuł wolność. Znowu biegał. Z prędkością światła podniósł z ziemi brązowowłosą i wybiegł z budynku. Zatrzymał się dopiero koło szpitala dwie przecznice dalej. Z trudem udało mu się wyhamować. Oparł dziewczynę o ścianę, a sam przy niej przykucnął.

— Hej — oznajmił, starając się ocucić brązowowłosą. Po kilku chwilach zauważył, jak ta mruży oczy i odetchnął z ulgą. — Zaraz ci pomogą — dodał z trudem, ponieważ jego ciało przeszył okropny ból.

Dziewczyna nie potrafiła się wypowiedzieć. Słowa utknęły jej w gardle, a zielone oczy uważnie wpatrywały się w sylwetkę białowłosego chłopaka. Pietro schował się za stojącym na poboczu samochodem i patrzył, jak sanitariusze zabierają do środka dziewczynę.

Przez chwilę poczuł się jak bohater, ale zaraz po tym odgonił od siebie to uczucie. Nie był bohaterem. Podniósł się z trudem na równe nogi i ruszył powolnym krokiem w stronę Avengers Tower. Bolał go każdy najmniejszy centymetr ciała, a każdy krok sprawiał mu ból...

▼▼▼

— Pietro! — usłyszał przerażony głos swojej siostry, gdy tylko przekroczył próg salonu. Sam nie sądził, że będzie w stanie przyjść do wieży. Rozejrzał się po zmęczonych twarzach reszty drużyny... Udało im się powstrzymać złoczyńcę.

— Nic... mi nie jest — oznajmił słabo, a chwilę później osunął się po framudze drzwi.