Z rana leżałam bezczynnie, nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Westchnęłam cicho i przeniosłam swój wzrok z okna na sufit. Cała ta cisza i dodatkowa obecność sprawiały, że czułam się niezręcznie. Strzeliłam kośćmi u rąk, a następnie usiadłam trochę wyżej na łóżku. Zaczęłam wyginać palce w różne strony, przy tym przymykając oczy.

– Jesteś uparty jak osioł – mruknęłam, nie będąc pewna czy chłopak aby na pewno mnie usłyszał.

  –  A ty niby nie jesteś – odpowiedział po chwili – Powinnaś sobie już odpuścić, co ci da jak pewno i tak niedługo wyjedziesz – dodał.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Siedział na łóżku, plecami w moją stronę. 

Zacmokałam z niezadowolenia. Wstałam ze swojego łóżka i postanowiłam podejść do niego. Starałam się jak najciszej zajść go od tyłu, jednak chłopak się zorientował.

Odwrócił głowę w moją stronę, a na jego twarzy widniał grymas. Wiedziałam że był niezadowolony z całej tej sytuacji.

  – Co ty robisz? – zapytał, unosząc prawą brew ku górze.

Nie odpowiedziałam na jego pytanie, tylko szybkim ruchem znalazłam się przy nim. Zlustrowałam jego sylwetkę z dołu do góry, a jedna rzecz przyciągnęła moją uwagę.

  – A jednak jeszcze to nosisz – wyznałam, wskazując na biżuterię znajdującą się na nim.

Nie sądziłam, że mimo wszystko nadal będzie to nosić, a jednak.

– Ah, to – rzekł, łapiąc za naszyjnik, a także spuścił wzrok. 

Skrzyżowałam ręce na piesi, oczekując jakichkolwiek wytłumaczeń. 

Jeongguk szybko wstał, popychając mnie do tyłu i w mgnieniu oka wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami.

– Woah – mruknęłam do siebie, będąc zaskoczona zachowaniem chłopaka. Prędzej nie był taki nerwowy. Zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno u niego wszystko w porządku.

Opuściłam ręce wzdłuż ciała. Jego humorki zaczynały mnie męczyć. Powinnam odpuścić? 

 ~*~

Siedziałam na jednym z krzeseł znajdujących się na korytarzu w szpitalu. Nie miałam ochoty przebywać w pomieszczeniu razem z chłopakiem. Z nudów przeglądałam telefon, a także pisałam z Yerim, która informowała mnie na bieżąco, gdzie się znajduje.

Tłumaczyła się, że przez korki i tłoki panujące w mieści się spóźni. Położyłam telefon obok siebie, oparłam głowę o ścianę i przetarłam twarz dłońmi, głośno wzdychając. Wzięłam kilka głębokich oddechów, a następnie zebrałam w sobie odwagę i weszłam do małego pokoju. Usiadłam niepewnie na swoim łóżku, bojąc się że każdy nawet ten najmniejszy ruch może obudzić chłopaka. Zlustrowałam jego sylwetkę, która nie była przykryta, a następnie mój wzrok powędrował na jego twarz, która nie wyrażała żadnych emocji. 

W ręce poczułam wibrację, co oznaczało, że najprawdopodobniej dziewczyna na mnie czeka. Ostatni raz spojrzałam na niego, po czym cicho wstałam.

  – Będziesz mieć spokój od mojej osoby, bo pewno się już nie spotkamy – mruknęłam, sama do siebie. Chłopak nawet nie drgnął.

Wyszłam najciszej jak potrafiłam, ruszając w stronę schodów, a następnie wyjścia. Gdy miałam złapać za klamkę, poczułam jak ktoś delikatnie łapie mnie za rękę. Niepewnie się odwróciłam, nie będąc pewna kto mnie zaczepił. Podniosłam wzrok ku górze i dostrzegłam Jeona.

  – Uh, coś się stało? – zapytałam bez żadnych emocji.

– Ja – zaczął, drapiąc się po karku, nadal mnie trzymając za rękę. – Przepraszam za moje zachowanie w stosunku do ciebie – mruknął, co mnie zbiło z tropu.

– Nic się nie stało. Nie dziwię się – rzekłam, wzruszając ramionami. Spojrzałam wymownie na jego rękę, a on orientując się o co mi chodzi, od razu ją puścił. – Muszę iść – odparłam, gdy czułam w kieszeni, jak mój telefon ciągle wibruje. Odwróciłam się na pięcie i pośpiesznie otworzyłam drzwi.

  – Do zobaczenia czy coś – Jedyne co chciałam to rzucić się w ramiona i przeprosić za moje zachowanie, które miało miejsce dawno temu.  

 Będąc na zewnątrz zaczęłam się rozglądać za dziewczyną. Dostrzegłam ją siedzącą na ławce, więc szybko do niej podbiegłam.

  –  Hej! – krzyknęłam do niej, a ta wstała i złapała mnie za ramię, ciągnąc przed siebie.

–  Dobrze się już czujesz? – zapytała, a ja jedynie przytaknęłam. –  To dobrze – dodała, a następnie zaczęłyśmy rozmawiać o innych rzeczach. Jednak ciągle myślałam o sytuacji w szpitalu. Dodatkowo miałam wrażenie, że coś się musiało wydarzyć, bo Jeon zachowywał się inaczej.

  – Idziemy coś zjeść? – zapytała dziewczyna, na co ochoczo potrząsnęłam głową. Umierałam z głodu, jedzenie szpitalne nie zbyt przypadło mi do gustu.