- Yh... - jęknęłam, kiedy usłyszałam dzwonek mojego budzika. 

Niechętnie wstałam z łóżka i skierowałam się do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, po czym dokładnie wyszorowałam zęby. Przemyłam twarz, a następnie skierowałam się do garderoby. Kiedy skończyłam się ubierać, zadzwonił dzwonek mojego telefonu.

- Hej, Lili! - Usłyszałam głos mojego kolegi. - Jak ci życie mija?

- Świetnie, ale Nick nie mam teraz czasu - odparłam, siadając przed toaletką. Do wyjścia zostało mi 20 minut, więc musiałam się pospieszyć.

- A co robisz? - zapytał.

- Maluję się. Jest poniedziałek, muszę iść do szkoły. Mam dzisiaj jakieś nudne zajęcia i nie mam pojęcia, o co w nich chodzi - westchnęłam, nakładając tusz na rzęsy.

- Zajęcia? Jakie zajęcia? Dodatkowe? Przecież takich rzeczy nie ma w szkole - stwierdził zdziwiony.

- To nie jest normalna szkoła - powiedziałam - Tak czy siak, nie mogę teraz gadać.

- A kiedy się spotkamy? Tęsknię za tobą - jęknął, a ja mimowolnie przewróciłam oczami.

- Nie wiem. W czwarte jadę do Malibu, ale nie wiem, czy znajdę czas - odrzekłam.

- Dla mnie nie znajdziesz czasu? Dla twojego ukochanego jedynego przyjaciela, którego kochasz najbardziej na świecie? - oburzył się.

- Nie kocham cię najbardziej na świecie - zaprzeczyłam ze śmiechem.

- Jeszcze nie - mruknął cicho, ale i tak go usłyszałam. Podniosłam jedną brew.

- Nick muszę kończyć, naprawdę. Cześć - dodałam, po czym szybko się rozłączyłam. 

Zrobiłam kreski na oczach za pomocą eyelinera i zeszłam na dół z moją szkolną torbą. W salonie leżał chłopak, który niestety był moim bratem. Po naszej ostatniej awanturze nie rozmawiałam z nim. Zastanawiałam się, czy Chris coś brał. Prawda, miałam te podejrzenia od dawna, ale z drugiej strony nie bardzo w to wierzyłam. Caroline stwierdziła, że może zdarzyło mu się raz, czy dwa. Ale nie był narkomanem. Tym bardziej że powiedział, iż nie bierze. Uwierzyłam mu od razu. W końcu był moim bratem. Wzięłam klucze, a kiedy ujrzałam znajomy samochód, wyszłam z domu.

- Hej, Jack - przywitałam się z chłopakiem krótkim pocałunkiem.

- Błagam, nie przy mnie - jęknął ktoś z tyłu. Odwróciłam się i ujrzałam Gilinskiego ze zdegustowaną miną. Zachichotałam mimowolnie. Johnson ruszył.

- Co z tym krawatem? - zapytałam, przerywając ciszę.

- Lox ciągała mnie po sklepach cztery godziny - zaczął zmęczonym głosem chłopak - A i tak kupiłem ten z pierwszego sklepu.

- Szkoda, że nie widziałaś go, jak wrócił - zaśmiał się brunet z tyłu.

- Było aż tak źle? - zapytałam ze śmiechem.

- Tak! - przytaknął od razu Jack.

- Następnym razem pojadę z tobą - rzekłam.

- Nie będzie następnego razu - powiedział natychmiast, co spowodowało kolejną dawkę śmiechu.

- A kiedy jedziecie? - zadał pytanie Gilinsky.

- W czwartek po szkole. Panna młoda nie radzi sobie, a ja jako świadkowa muszę jej pomóc - oznajmiłam, a w tym samym momencie pojawiliśmy się na parkingu szkolnym. 

Z powodu słonecznej pogody wielu uczniów tam było. Wysiadłam z samochodu, a obok mnie pojawił się Jack. Złapał moją rękę i splótł nasze palce.

- Co masz pierwsze? - zapytał, kiedy przedzieraliśmy się przez parking.

- Chemię - odparłam po chwili namysłu - Nie miałam chemii od dwóch tygodni.

- Szczęściara - mruknął Johnson.

- Właśnie. Czemu cię tak długo nie było w szkole? - zadał pytanie Gilinsky.

- Najpierw byłam u mojej kuzynki w Malibu. W zeszły poniedziałek byłam, ale was nie było... - zaczęłam.

- Ja byłem - przerwał mi blondyn.

- A po szkole musiałam się z kimś spotkać, padał deszcz, ja szłam na piechotę kilka kilometrów i się rozchorowałam - dokończyłam moją interesującą historię. 

Po chwili zadzwonił dzwonek, więc szybkim krokiem skierowałam się pod salę chemiczną. Zobaczyłam tam Mahogany, Rose oraz Olivię.

- Lili! - krzyknęły chórkiem, podbiegając do mnie.

- Gdzieś ty była tak długo? - zapytała Rose.

- O co chodziło z tym krawatem dla Johnsona? - zadała pytanie Lox.

- Czy ty i Johnson jesteście razem? - dociekała Olivia.

- Byłam u mojej kuzynki, która wychodzi za mąż, a potem byłam chora. Krawat był potrzebny, bo idę na ten ślub z Jackiem i jestem świadkową, a ja nie mogłam iść na te zakupy z powodu przeziębienia i tak, jesteśmy razem - odpowiedziałam na każde pytanie. Dziewczyny zaczęły piszczeć głośno, gdy usłyszały moje ostatnie słowa.

- Wiedziałam! Mówiłam wam to, pamiętacie? - krzyknęła Rose, przypominając sobie o naszej babskiej imprezce, która miała miejsce dawno temu.

- Byłaś pijana. To był tylko przypadek - żachnęła się Mahogany. W tym samym momencie pojawiła się zdenerwowana nauczycielka.

- Co tu się dzieje?! Chcecie dostać uwagi?! - krzyknęła na nas.

- Przepraszamy - mruknęłyśmy cicho z udawaną skruchą, po czym weszłyśmy do klasy. 

Zaczęła się nudna lekcja o pierwiastkach, wodorotlenkach oraz innych dziwnych zjawiskach chemicznych, których nie rozumiałam za nic w świecie.

************

- O co chodzi? - zapytałam, siadając obok Johnsona w ławce.

- Oto jest pytanie! - krzyknął Taylor z pierwszej ławki, który akurat odwrócił się w naszą stronę.

- Słyszałem, że teraz będziemy klasami, czy coś takiego - powiedział Carter. Siedział tuż przede mną, a obok niego Matthew jadł kanapkę.

- Jakimi klasami? - zapytał, przełykając posiłek.

- Jakoś się podzielimy... Nie wiem dokładnie, o co chodzi. Dzisiaj trochę podsłuchałem, ale ta głupia chemiczka ogarnęła to i się na mnie wydarła. - Wzruszył ramionami brunet, a ja zachichotałam.
Nagle pojawiła się owa nauczycielka, a my mimowolnie jęknęliśmy.

- Espinosa, schowaj tę kanapkę w tej chwili! - wrzasnęła, a ja przewróciłam oczami - McCourtney zrobisz tak jeszcze raz, a dostaniesz uwagę!

- A co ja niby zrobiłam? - zapytałam niewinnie.

- Dobrze wiesz, co! Zostań po lekcji, musimy porozmawiać! - oznajmiła swoim skrzeczącym głosem, a ja westchnęłam cicho, kiedy się odwróciła.

- Świetnie - mruknęłam, a w tej samej chwili poczułam rękę Johnsona na moim udzie.

- Będzie dobrze - szepnął pocieszająco.

- Chcesz coś dodać, Johnson? - zapytała profesorka, patrząc na nas wymownie - Dobrze, rozpocznijmy lekcję. Zebraliśmy się tutaj, gdyż w naszej szkole będą panowały trochę inne zasady. Okazało się, że jesteście nieokiełznani. Nie zachowujecie żadnych zasad, nie macie szacunku do nauczycieli, obrzucacie się jedzeniem na stołówce, źle traktujecie młodszych kolegów.

- Zaczyna się - mruknął Carter, rozkładając się na drewnianym krześle. 

Matt natomiast postawił plecak na kolanach i ukrycie zaczął jeść kanapkę.

- Razem z radą zdecydowaliśmy, że zrobimy z was oddzielne klasy z wychowawcami. Tak więc ja jestem waszą wychowawczynią, a wy jesteście jedną, zgraną klasą.

- Akurat - parsknął chłopak przede mną.

- Coś mówiłeś, Reynolds? - zapytała starsza kobieta.

- Nie, pani profesor - zaprzeczył sarkastycznie.

- Ale co to da, pani profesor? Młodzież w naszym wieku jest nieokiełznana, więc co da nam podział na klasy, który pasuje między innymi w Japonii czy Polsce? - zadał pytanie jakiś kujon z pierwszej ławki.

- Widzisz Sebastianie, teraz ja będę rozwiązywała wasze problemy - uśmiechnęła się promienie do chłopaka, a ja myślałam, że zwrócę posiłek, który jadłam wczoraj wieczorem. Espinosa zakrztusił się kanapką. - Podaję wasz wspólny plan lekcji! - zarządziła, po czym zaczęła zapisywać na tablicy.

- Ale jest jeden plus - oznajmił cicho Jack.

- Niby jaki? - zapytałam, przepisując.

- Będziemy mieli każdą lekcję razem - szepnął mi do ucha.

- Czy inne klasy też tak będą miały? - zapytał Carter, który nie zamierzał niczego zapisywać.

- Tylko ostatnie. Oprócz tego będziecie mieli dodatkowe zajęcia, które przygotują was odpowiednio do matury. Oczywiście macie oddzielny WF. Podział na dziewczęta oraz chłopców - powiedziała kobieta, której tak nienawidziłam. 

Po krótkim czasie, który dłużył mi się w nieskończoność, zadzwonił upragniony dzwonek. Szybko schowałam zeszyt, po czym skierowałam się do wyjścia.

- McCourtney, proszę poczekać. - Usłyszałam surowy głos nauczycielki i przeklęłam w myślach. Zacisnęłam usta w wąską linię, po czym usiadłam w ławce przed biurkiem kobiety.

- O czym chciała ze mną pani porozmawiać, pani profesor? - zapytałam, wysilając się na miły ton, kiedy wszyscy wyszli.

- Minęły dwa miesiące od rozpoczęcia roku szkolnego - oznajmiła, a ja przytaknęłam - A ciebie nie było aż dwa tygodnie. Dwa ostatnie tygodnie. Twojego brata również, z tą różnicą, że ciągle go nie ma. Z jakiego powodu? - dodała, patrząc na mnie badawczym wzrokiem. Czułam, jak wykręcała mi dziurę w ciele.

- Musieliśmy pojechać do Malibu, do rodziny. Była rocznica śmierci naszych rodziców... - powiedziałam cicho drżącym głosem - Ja wróciłam w zeszłą niedzielę, a Chris wczoraj. On... Gorzej sobie radzi z ich śmiercią, niż ja i został na dłużej...

- Ale nie było cię w tym tygodniu - powiedziała, patrząc w dziennik - Brata nie ma i już wagarujesz?! Będę musiała z nim porozmawiać!

- Byłam w poniedziałek, a potem się rozchorowałam. Brat o tym wie - odrzekłam.

- Śmierć rodziców was nie usprawiedliwia od tak długich nieobecności! - krzyknęła, podnosząc się z krzesła - Christopher nie jest w mojej klasie, ale ty tak! Nie możesz więcej opuszczać lekcji, rozumiemy się?!

- Tak, pani profesor - opowiedziałam.

- Ani jednego tygodnia, dnia, czy godziny. Jasne?! - krzyknęła ponownie.

- Tak, pani profesor - powtórzyłam.

- W takim razie możesz już iść - rzekła, opadając na krzesło, a wraz z nią całe napięcie zniknęło. Wstałam powoli i skierowałam się do drzwi. Kiedy chwyciłam za klamkę, usłyszałam jeszcze głos tej głupiej jędzy:

- Pamiętaj o tym.

Bez słowa wyszłam i odetchnęłam z ulgą.

- Co to były za krzyki? - zapytał Jack, który musiał na mnie czekać cały ten czas. Bez słowa podeszłam do chłopaka i przytuliłam go mocno.

*********

Taki dłuższy trochę, ale nie przeszkadza wam to, prawda? No właśnie. Ta chemiczka nie jest normalna, wiem, wiem. A ten system z klasami? Szaleństwo! Ale Carter i tak rozwalił system.

INTERNET WRÓCIŁ, WIĘC I JA WRÓCIŁAM! ;)

~~Zmierzchu :*