- Nie rozumiem - oznajmił Caniff, a ja mimowolnie przewróciłam oczami. Pociągnęłam nosem.

- Mam ci to tłumaczyć trzeci raz? - jęknęłam, zerkając na zegarek. Wskazywał 10.00.

- Jak możesz opierać się na bracie? - zapytał, kręcąc głową.

- Taylor... - westchnęłam, po czym położyłam się obok niego - Kochasz swoją mamę? - zapytałam, chociaż dobrze znałam odpowiedź.

- Oczywiście, że tak. Robi najlepsze ciasteczka na świecie - odparł, a ja zachichotałam. Podniosłam się lekko, żeby wziąć jednego smakołyka.

- No właśnie. Ja mojego brata też bardzo kocham. Nie mam rodziców, a on jest jedyną bliską mi osobą - powiedziałam - Wyobraź sobie taką sytuację... Masz dziewczynę i twoja mama jest chora. Powiedzmy, że... Ma złamaną nogę oraz rękę. Nie może się ruszać. A ty... Musisz jej pomagać. Robić lekcje, sprzątać, prać, prasować, gotować. Do tego spotykasz się z przyjaciółmi. Twoja mama nie chce, żebyś się spotykał z tą dziewczyną, bo się boi. Boi się, że nie będziesz miał czasu na obowiązki. Mówi ci to.  Dalej spotykasz się z tą dziewczyną, czy raczej słuchasz mamy? - zapytałam, uważnie obserwując bruneta. Był zamyślony. Nie wiedział, co powinien był powiedzieć.

- Wow... - rzekł po kilku minutach ciszy, które ciągnęły się w nieskończoność.

- Co byś zrobił? - ponowiłam pytanie.

- Stawiasz mnie w bardzo trudnej sytuacji... zaczął.

- Ja jestem w takiej sytuacji - przerwałam mu.

- Ale... Mimo wszystko, spotykałbym się z tą dziewczyną - dokończył, a ja zaskoczona uniosłam brwi.

- Dlaczego?

- Bo... To moje życie -stwierdził - I... Byłbym w stanie wszystko związać ze sobą. Dziewczynę, przyjaciół, obowiązki, szkołę. Poza tym moja mama nie ma prawa mówić mi, co mam robić. To jest moje życie. I powinienem kierować się także uczuciami, nie tylko rozsądkiem. Może to miłość na całe życie? Ty też powinnaś tak myśleć. I nie zastanawiać się nad tym.  Pamiętaj, że zawsze masz mnie. Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętaj o tym - powiedział, a mnie zamurowało.

- Dzięki - szepnęłam, po czym przytuliłam się mocno do Taylora.

- Nie tylko mnie. Masz ośmiu najlepszych przyjaciół, cudownego chłopaka i trzy wspaniałe przyjaciółki. - oznajmił, a ja zaśmiałam się.

- Jack jeszcze nie jest moim chłopakiem - przypomniałam mu.

- Ale będzie. Spotkaj się z nim jutro po szkole, wszystko omówcie, a potem...

- A potem? - zapytałam, kiedy chłopak zamilknął.

- A potem zadzwoń do mnie i zdaj dokładną relację! - pisnął, a ja wybuchnęłam śmiechem.

- Czemu wcześniej nie rozmawialiśmy ze sobą tak często? - zapytałam w przerwach na śmiech.

- Bo wcześniej nie było okazji, żeby tak często ze sobą rozmawiać. Ale i tak jesteśmy przyjaciółmi -  powiedział.

- Jasne, jasne - rzuciłam, po czym pociągnęłam nosem. Wstałam powoli z łóżka i zjadłam kolejne czekoladowe ciasteczko. - Muszę się już zbierać.

- Czekaj, odwiozę cię. Już jest ciemno. Jeszcze ktoś cię zgwałci, czy coś... I Jack będzie załamany - powiedział.

- Boję się, że to będziesz ty - zachichotałam i podreptałam po schodach.

- Gdybyś nie była moją najlepszą, ukochaną przyjaciółką i dziewczyną mojego najlepszego przyjaciela... - zaczął, wkładając buty.

- Taylor! - krzyknęłam ze śmiechem - Skończ już z tą przyjaźnią i pamiętaj, że ja jeszcze nie jestem dziewczyną Johnsona!

- Z naciskiem na "jeszcze" - powiedział, po czym otworzył przede mną drzwi. Na niebie świeciły gwiazdy, już nie padało. W oddali słyszałam sowę. W ciszy weszliśmy do samochodu.

- Wiesz, gdzie mieszkam? - zapytałam.

- Pff... Jasne, że wiem - oznajmił.

- Więc prowadź - zarządziłam, a chłopak z piskiem opon ruszył z podjazdu. Zapięłam pasy, a ręką trzymałam rączki przy dachu samochodu. Caniff śmiał się jak psychopata, a ja byłam przerażona. Chłopak jechał z prędkością 200 km/h.

- Taylor! - wrzasnęłam - Zabijesz nas! A wtedy nie spotkam się z Jackiem!

- Nie przesadzaj. Jestem świetnym kierowcą - parsknął - Zdałem prawo jazdy za piątym razem.

- Co?! - Wytrzeszczyłam oczy. - A kiedy to było?

- Żartuję przecież - uśmiechnął się - Chociaż ciężko było. Facet zarzucił mi, że za szybko prowadzę.

- I miał rację! - powiedziałam, wyciągając komórkę. Do jedenastu osób wysłałam smsa o treści:

Jadę z Caniffem samochodem. Cholernie się boję. Jak mnie jutro nie będzie w szkole, to znaczy, że nie przeżyłam. Kocham!

Po chwili znaleźliśmy się przed moim domem. Wypuściłam głośno powietrze z płuc.

- Jesteśmy - powiedział zadowolony.

- To było straszne - oznajmiłam po chwili.

- Nie przesadzaj - powtórzył.

- Dzięki - rzekłam cicho i pocałowałam chłopaka w policzek.

- Za co? - zapytał zdziwiony.

- Za wszystko - uśmiechnęłam się i sięgnęłam ręką po klamkę.

- Jesteśmy przyjaciółmi - rzucił, a ja wyszłam.

**********

Obudził mnie dzwonek budzika. Jęknęłam. Po chwili zorientowałam się, że to mój telefon. Ktoś się dobijał. Wygrzebałam się z ciepłej kołdry i kaszlnęłam. Miałam cały zapchany nos.

- Halo? - zapytałam zaspanym i ochrypłym głosem. Poza kołdrą było cholernie zimno. Za oknem znowu padał deszcz, co było rzadkością w Los Angeles.

- Będę za 10 minut. - Usłyszałam głos Camerona. - Dobrze się czujesz? Po twojej wczorajszej wiadomości martwiłem się.

- Mimo chwil grozy, przeżyłam - powiedziałam, rzucając się na poduszkę - Ale nie przyjeżdżaj po mnie dzisiaj.

- Dlaczego? Wagary? - zadał pytanie ze śmiechem.

- Nie. - Pociągnęłam nosem. - Wczoraj spędziłam za dużo czasu na deszczu i się pochorowałam - oznajmiłam, dotykając ręką mojego rozgrzanego czoła.

- Biedna Lili - westchnął - A tak w ogóle to, czemu jechałaś z Caniffem samochodem?

- Potrzebowałam rady i dobrego humoru - rzuciłam.

- To dobrze trafiłaś - zaśmiał się głośno, a ja byłam pewna, że pęknie mi głowa.

- Muszę już kończyć - powiedziałam cicho.

- Wpadnę do ciebie po południu, jeśli będę miał czas. Nagrywanie piosenki to trudna sztuka. Ewentualnie powiem komuś, żeby cię odwiedził. Trzymaj się, Lili!- odparł.

- Nie trzeba - rzuciłam, lecz Dallas się już rozłączył. Mimowolnie przewróciłam oczami. Wstałam z łóżka i przebrałam się w różowe dresy ze ściągaczami oraz fioletową bluzę z kapturem. Na stopy założyłam grube skarpetki. Wzięłam torebkę z potrzebnymi rzeczami i wyszłam z domu. Na szczęście lekarz znajdował się blisko.

Weszłam do domu zmęczona. Banalna choroba. Grypa. Do końca tygodnia w łóżku. Żadnych gości. Świetnie. Wszystkie moje plany na życie się pokrzyżowały. Wzięłam gorącą herbatę oraz dużą butelkę wody do pokoju. Otworzyłam stare pudełko na szafce, w którym znalazłam moją ulubioną grę. Włączyłam komputer, a w międzyczasie wysłałam krótkiego smsa do Christophera:

Mam grypę. Znowu.

- Dobra, Simy. Wróciłam na długo - rzuciłam i kliknęłam ikonkę z zielonym deltoidem.

*******

Hej! Lepszy początek to naprawdę trudne życie. Wiem, wiem. Lubię krzyżować plany. Zorientowaliście się, co właśnie zrobiłam?
;)

~~Zmierzchu :*