Usłyszałam dobrze znaną mi piosenkę. Dochodziła z mojego telefonu. Otworzyłam oczy, po czym przetarłam je. Odruchowo dotknęłam uszu, lecz po słuchawkach nie było ani śladu.

- Zdjąłem je, kiedy usnęłaś - wyjaśnił chłopak za kierownicą. Telefon ciągle dzwonił. Zobaczyłam go na desce rozdzielczej, więc szybko zabrałam owe urządzenie. Nie wnikałam w to, jak się tam znalazł. Spojrzałam na wyświetlacz. Dzwonił Shawn.

- Tak? - mruknęłam, jednocześnie rozglądając się po okolicy.

- Jak to wyjeżdżasz? Gdzie wyjeżdżasz? Kiedy wyjeżdżasz? - pytał chłopak.

- Długa historia - odparłam tajemniczo - Nie mogę teraz gadać. Niedługo wrócę.

- Ale... - zaczął Mendes, lecz szybko i zdecydowanie nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

- Nie wiedziałem, że masz tylu przyjaciół - oznajmił nagle brat.

- Nie rozumiem - powiedziałam zdziwiona, patrząc na niego.

- Twój telefon nie przestaje dzwonić, odkąd wyjechaliśmy. - odpowiedział.

- Gdzie my w ogóle jesteśmy? - zapytałam, widząc zielone łąki za oknem.

- Na jakiejś wsi. - Wzruszył ramionami. - Za godzinę będziemy w Malibu.

- Co?! Przecież do Malibu jest blisko! Chris... - zaczęłam lamentować.

- Musiałem się zatrzymać po drodze. Załatwić pewną rzecz. Mówiłem ci o tym przecież - odpowiedział spokojnie chłopak.

- Wątpię, żeby to było po drodze - mruknęłam cicho. W tym samym momencie mój telefon ponownie wydał z siebie dźwięk. Jęknęłam głośno, a wraz ze mną Christopher. Spiorunowałam go wzrokiem. Wzięłam dzwoniące urządzenie do ręki i zobaczyłam zdjęcie Matta.

- Matt, proszę... - zaczęłam mówić, lecz nie dane było mi skończyć.

- Jesteśmy tu wszyscy. Na głośniku. Gdzie ty jesteś do cholery? Wszyscy się o ciebie martwią! No może oprócz Johnsona, co jest dziwne, ale.... - mówił przejęty chłopak.

- Jack o wszystkim wie. Opowiem wam, jak wrócę. Jeśli wrócę - podkreśliłam dwa ostatnie słowa i wyłączyłam komórkę. Przymknęłam powieki i oparłam się o zagłówek fotela.

*****************

- Nareszcie! - krzyknęłam, wychodząc z samochodu - Nienawidzę podróżować.

- Nie było tak źle. I tak prawie całą drogę przespałaś - rzucił brat, po czym podał mi walizkę. Rozejrzałam się dookoła. Nic się nie zmieniło. Biały dom, brak ogrodzenia, równo przycięta trawa. Cicha i spokojna okolica, krzywy dach i kolorowe kwiatki przy chodniku prowadzącym do jasnobrązowych drzwi. W tym samym czasie one się otworzyły. Ujrzałam wysokiego szatyna. Uśmiechał się do nas promiennie.

- Hunter! - krzyknęłam i podbiegłam do niego. Przytuliłam się mocno do chłopaka, a właściwie mężczyzny.

- Lili, hej - odpowiedział  i odwzajemnił uścisk - Dawno się nie widzieliśmy. Cześć, Chris.

- Siema, stary - przywitał się brat.

Weszliśmy do środka, a ja ujrzałam znajome pomieszczenie. Zdjęłam buty, po czym weszłam do kuchni. Przy blacie siedziała brunetka i piła wodę w szklance. Nawet nie zauważyłam, kiedy chłopaki zniknęli.

- Caroline! - wrzasnęłam, a dziewczyna szybko się odwróciła. Na mój widok uśmiechnęła się szeroko i przytuliła mnie.

- Lili, tęskniłam - szepnęła.

- Ja też - odpowiedziałam, czując łzy w oczach. Brakowało mi rozmów z dziewczyną, naszych piątkowych imprez, wspólnych wypadów na zakupy, do kina, klubu. Wyjazdów na plażę, gdzie siedziałyśmy całe dnie. Dopiero teraz to sobie uświadomiłam.

- Kawy czy herbaty? - zapytała Caroline, a po chwili zdała sobie sprawę z własnej głupoty. Parsknęła śmiechem. - Jasne, że shake z kiwi.

- Jak ty mnie dobrze znasz - zaśmiałam się i usiadłam na stołku.

- Jak nikt inny - przyznała - A gdzie są chłopaki?

- Wydaje mi się, że zniknęli w garażu. - Wzruszyłam ramionami.

- To dobrze. Mamy czas dla siebie. Powiem ci w tajemnicy, że... Wzięłam sobie tydzień urlopu, więc zaszalejemy! - pisnęła, a ja wybuchnęłam głośnym śmiechem. Caroline czasami, a nawet często zachowywała się jak mała dziewczynka. A miała 22 lata.

- Czekałam na to - odparłam z uśmiechem.

- No to opowiadaj. Co tam u ciebie? - zapytała, podając mi wysoką szklankę z zieloną zawartością. Skierowałyśmy się do salonu i usiadłyśmy na kanapie. Nic się nie zmieniło.

- Zaczęłam życie od nowa - rozpoczęłam opowieść.

- Lepszy początek? - zapytała, a ja przytaknęłam.

- I teraz już mi nie przerywaj, bo... - pogroziłam jej palcem, co spotkało się ze śmiechem dziewczyny - Jest... Fajnie. Mam trzy przyjaciółki i... Uwaga... Dziewięciu przyjaciół...

- Jacyś przystojni? - zapytała, a ja uderzyłam dziewczynę poduszką.

- Mówiłam, żebyś mi nie przerywała! - krzyknęłam - Tak. Jest taki jeden. Ale nie będę o nim mówić, bo na razie nic nie wiadomo. Powiem, że jest w moim typie. Poznałam ich w szkole, oddzielnie. Ale wszyscy się przyjaźnią. A chłopaki... Nagrywają na Vine'a. Jest Shawn, który śpiewa i Jacki, są duetem i rapują.

- To ciekawie - oznajmiła.

- Mówiłam, żebyś mi nie przerywała - warknęłam - W szkole jest świetnie. Każdy traktuje się na równi, nie to, co w Malibu... - Mimowolnie przewróciłam oczami. - Nauka nie idzie mi tragicznie.

- A co z przyszłością? - zapytała, a mi zabrakło słów.

- Od wypadku... - zaczęłam, po czym wzięłam głębszy oddech - Nie myślałam o tym.

- Nadal chcesz być pisarką? - zadała następne pytanie Caroline.

- Ja... Nie wiem. Chyba tak. Ale nie pisałam od miesięcy. Musiałabym coś spróbować. Rodzice... Byliby ze mnie dumni - powiedziałam cicho.

- Postaraj się coś napisać przez ten tydzień - zaproponowała, a ja zgodziłam się - A teraz opowiadaj. Co ci się stało z tą ręką? Nurtuje mnie to od samego początku.

- To długa i zabawna historia - zaśmiałam się, oglądając bandaż na dłoni - Ostatnio odcięli nam prąd, bo Chris nie zapłacił rachunków, a ja robiłam kolację. Wkurzyłam się na niego i przez przypadek nie trafiłam ani w niego, ani w pomidora.

- Pierdoła, jak zawsze! - parsknęła śmiechem Caroline - Właśnie... Co z Chrisem?

- Wydaje mi się, że... Ciągle bierze - szepnęłam, bojąc się, że ktoś mógł to usłyszeć.

- Ale jak się zachowuje? - zapytała.

- Gorzej. Odkąd się przeprowadziliśmy... Nie daje mi spokoju. Uważa, że  sprzątanie, uczenie się, gotowanie i to wszystko to mój obowiązek. I że nie mam prawa wyjść z domu. Wiele razy się o to kłóciliśmy. Jest ciężko, ale daję radę.

- Wezmę cię pod opiekę - wypaliła brunetka.

- Co?! - zapytałam oniemiała.

- Poszłybyśmy do sądu. Wyjaśniłybyśmy sytuację, jestem pewna, żeby się udało - odparła.

- Ale to potrwa miesiące. A przypominam ci, że w marcu mam urodziny. Wyjdzie na jedno i to samo - powiedziałam, a jej entuzjazm zgasł.

- Wyprowadzasz się bezpośrednio po urodzinach?

- Chyba najpierw skończę szkołę. I... Chyba zostanę w Los Angeles. Ale nie będę mieszkała z Chrisem. A co tam u ciebie? - zręcznie zmieniłam temat.

- No... - Wzięła głębszy wdech Caroline, a ja już wiedziałam, że coś się wydarzyło. Nie widziałam, czy dobrego, czy złego. - Jestem w ciąży.

- Co?!

- A Hunter mi się oświadczył. Bierzemy ślub za trzy tygodnie. Dlatego chciałam, żebyś tu przyjechała.

- Czekaj, co?!

- Potrzebuję świadkowej. Czu uczynisz mi te zaszczyt? - zapytała, a mnie całkowicie zamurowało.

************

PRZEPRASZAM! Tak dawno nie było rozdziału, wiem. Miałam całe trzy dni zawalone, a potem wyjechałam. Ale już jest. I jak wam się podoba?

~~Zmierzchu :*