-Nie dotykaj mnie- powiedziałam, kiedy William chciał mnie pocałować. Mam dosyć udawania. Santiago ma rację muszę z tym skończyć i nie mogę dawać mu się szantażować, a to na co się zgodziłam było idiotyczne, ale na swoje usprawiedliwienie mam to, że robiłam to dla Davida, a nie dla siebie.
-Kochanie zapomniałaś, że za kilka dni bierzemy ślub? -zapytał.

-Nie bierzemy- dałam wyraźny nacisk na "nie".

-Jak. To. Kurwa. Nie? -zapytał i pociągnął mnie za ramię.

-Puść-wyrwałam się-Nie rozumiesz co znaczy słowo nie? Odczep się ode mnie...

-Ty naprawdę chcesz, abym powiedział ordynatorowi, że Davida jest gejem. Do tego jego ojciec...

-Mam to w dupie. Mów sobie.

Wyszłam ze szpitala z uśmiechem na twarzy. Byłam pewna, że Cuper nikomu nie powie.

Znacie te przysłowie "łatwo powiedzieć, trudniej zrobić"?

No to Will ma na odwrót u niego brzmi to tak:  " łatwo zrobić, trudniej powiedzieć ".

-Hej-podskoczyłam do góry, kiedy usłyszałam głos Santiaga-Aż tak straszny jestem? -zapytał i zaczął się śmiać.

-Co robisz dziś wieczorem?

-Mam wolne, a co?

-To teraz masz zajęte.

-Zapraszasz mnie na randkę?

-Nie na kolację-powiedziałam-Jeszcze raz dziękuję. Gdyby nie ty to...

-Nie mówmy o tym.

-Przyjdź do mnie o 21.

Kiedy odchodziłam powiedział  ostatnie zdanie, które odrazu pokochałam.

-Ross ładnie ci w różu!