Czułam na sobie wzrok wszystkich, a Cuper zabijał mnie wzrokiem. Nie oddałam jego pocałunku, ale  nigdy tego nie robię. W takich momentach czułam się, jak prywatna dziwka. Mam milczeć i udawać narzeczoną najbardziej podłego człowieka , jakiego znam.

Cuper pożegnał się z wszystkimi i pociągnął za rękę, ale ja nawet nie zdążyłam zamienić, ani jednego słowa z Davidem, ale może to i lepiej. I tak nie potrafiłabym po tym wszystkim spojrzeć mu w oczy.

-Co ty wyprawiasz!? -wrzasnął, gdy byliśmy poza szpitalem.

-Jakbyś nie zauważył nigdy nie oddaje twojego pocałunku! -krzyknęłam. Miałam, już naprawdę dosyć jego. Ciągle mi tylko rozkazuje i pokazuje co mam robić.

-Grzeczniej- upomniał mnie-Przy mojej rodzinie ma się to nie powtórzyć- kiwnęłam głową na tak.

Wsiedliśmy do jego samochodu i dojechaliśmy z piskiem opon. Znałam rodziców Willa. Są naprawdę sympatyczni i mili. Kiedyś byłam dziewczyną Cupera i często się spotkaliśmy.

-Jesteśmy- oznajmił po kilku minutowej jeździe.

Złapał mnie za rękę i prowadził do dużego domu z ogrodem.

-Williamku , synku jak dobrze cię widzieć- powiedziała pani Emilli-Oh i Vanessa. Jak ja cię dawno nie widziałam- dodała i zaprosiła nas do środka, gdzie przywitaliśmy się z ojcem wrednego chuja.

Usiedliśmy przy stole , a po chwili dołączył do nas... wysoki brunet z piwnymi oczami.

-Cześć jestem Justin brat tego tam głąba-cicho zaśmiałam się. Widzę, że się polubimy. Tym bardziej, że mamy te same  zdanie.

-A co z ślubem? -spytał pan Mark.

-Już mamy datę ślubu ustaloną...