Jedynaście rozdziałów do końca + epilog...trochę mi smutno 😩     

          *Trzy tygodnie później*

- Santiago musimy pogadać. - stwierdziłam.

- Z Mikellą jest już wszystko okej. - powiedział.

- Nie o to chodzi. - wyjaśniłam. - Chodzi o Deborhe. - dodałam.

- Nie rozumiem. - przyznał.

- Miałam Ci to powiedzieć wcześniej , ale nie miałam odwagi , a pozatym myślałam , że twoja żona sama się przyzna...- przerwał mi.

- Sky przejdź do rzeczy. - pogonił mnie.

- Deborah wszystkiech oszukuje. - wydusiłam w końcu.

- W jakim sensie? - dopytywał.

- W dniu odnalezienia Mikelli widziałam , jak Deborah chodzi...- kolejny raz mi przerwał.

- Co? Sky , a nie pomyliło ci się coś przypadkiem? - zapytał.

- Santiago mam szesnaście lat i dla twojej informacj nie wymyślam ,już historyjek. - mruknęłam zła.

- Trudno mi w to uwierzyć. - przyznał.
- Mi też na początku było trudno , ale wiem co widziałam i skojarzyłam fakty. Twoja żona nigdy nie nawidziła mojej ciotki , a co jeżeli to ona ją i Mikellę porwała? - wyjawiła moje podejrzenia.

- Nie mam pojęcia , ale pogadam z nią...- przerwałam mu.

- Santiago , jak zwykle muszę myśleć za nas obojga. - mruknęłam przewracając oczami. - Nie możesz z nią ot tak porozmawiać. - dodałam.

- Dlaczego? - spytał nie rozumiejąc mnie.

- Trzeba mieć dowody. - wyjaśniłam.

- Po co? - zadał kolejne pytanie.

- Santiago ja rozumiem , że jesteś blondynem , ale żeby w ogóle nie myśleć? - zapytałam , a on się zaśmiał. - Musisz mieć dowody dla sądu. - odparłam.

- Co chcesz zrobić? - spytał.

- Jezu Santiago rusz myślenie. Trzeba zainstalować kamery , żeby się nagrało , jak chodź na własnych nogach. - wyjaśniłam.

- Jej teraz nie ma , więc możemy zrobić to teraz. - powiedział i razem zeszliśmy na dół w wiadomym celu.