Wiem ,że zrobiłam źle. Wiem ,że Santiago nie jest mój i wiem ,że ma żonę ,ale nie mogłam się powstrzymać. Brakowało mi tego. Źle się z tym czuje. To była chwila zapomnienia. Gdyby tylko Macalister nie miał żony wtedy było by o wiele prostciej.

Weszłam do sali Mikelii. Gdyby nie rurka w gardle ,która sięga aż do płuc to wyglądała by ,jakby spała. Śpiączka mózgowa. Mocny uraz głowy.

Znów usiadłam na tym samym niewygodnym różowym krześle. Złapałam malutką rączkę Mikelli.

-Wiem ,że mnie słyszysz aniołku- szepnęłam-Odpoczywasz teraz. Nie bój się. Jestem tu- mówiłam do niej.

-Vanessa...- do sali wszedł Santiago. Głupio mi było po tym pocałunku ,ale to tak ,jakoś samo wyszło. Poza tym przeprosiłam go.

-Tak?- spytałam.

-Musimy porozmawiać- odparł.

-O czym?- zapytałam.

-Ile Mikella ma lat?- zapytał ,a ja z wrażenia wstałam z krzesła.

-Nie rozumiem pytania...- złapał mnie mocno za nadgarstki- To boli...- dodałam.

-Czy Mikella jest moją córką!?- krzyknął ściskając mi mocniej. Bolało ,jak diabli-Mów!- dodał.

-T-to nie jest rozmowa na t-tteraz- wydusiłam.

-Pogadamy wieczorem...ale jeśli Mikella jest moją córką nigdy ci tego nie wybacze. Nigdy!- powiedział, puścił mnie i wyszedł trzaskając drzwiami.

-Nikt nie odbierze mi córki. Nawet facet ,którego kocham...- powiedziałam sama do siebie.

ZACHOWANIE SANTIAGA 😕 CO O TYM MYŚLICIE? EH... SANTIAGO ❤