-Dlaczego mi nie powiedziałaś, że masz chłopaka!? - zapytał  wściekły William.

-Nie muszę ci mówić. To są moje sprawy prywatne- powiedziałam.

-Co ten David ma czego ja nie mam? -spytał, a mnie zaraz szlak trawi.

-Jakiś problem? -spytał ordynator, a ja pierwszy raz cieszę się, że go widzę.

Ustalmy jedno. Ja nie przepadam za Santiagiem, ale za Williamem bardziej.

-Nie, nie William, już idzie- odpowiedziałam, a kiedy chłopak odszedł zostałam sam na sam z szefem, który ma plaster na łuku briowym.

-Wiesz, że mamy ze sobą dyżur? -zapytał- Zemsta będzie słodka- dodał i szybkim krokiem odszedł.

Za co zemsta?

Ah no tak.

Przyjebałam mu drzwiami.

Ile razy go już uderzyłam?

Pierwszy raz na parkingu.

Drugi raz w klubie.

Trzeci raz wczoraj w czasie otwierania drzwi.

I to chyba tyle.

Tak zdecydowanie za mało.

                            ***

To nie jest mój dzień.

Mam dyżur nocny z :

Ordynatorem.

Davidem.

Williamem!

To będzie katastrofa.

Ale całe szczęście każde z nas ma pracę i to właśnie nią musi zająć.

-Hej- powiedział David.

-Dlaczego powiedziałeś Williamowi, że jestem twoją "dziewczyną"? - zapytałam z lekkim wyrzutem.

-Bo do pracy przyszła twoja koleżanka, Melania i chciała się ze mną umówić na kolacje i ja wtedy powiedziałem, że mam dziewczyne i, że to ty jesteś. Niestety Cuper nas podsuchiwał- wytłumaczył.

-Dobra nie ważne. Zmieńmy temat- zaproponowałam.

-Dlaczego ordynator ma nowy plaster? -zapytał śmiejąc się, a ja do niego dołączyłam.

-Bo wczoraj uderzyłam go drzwiami- powiedziałam- Żebyś widział jego mine- przez cały czas śmialiśmy się.

-Miłość kwitnie- powiedział wkurwiony William.

-O co ci chodzi? -zapytał David.

Niestety William nie zamiast odpowiedzieć uderzył Davida. To wszystko działo się tak szybko, że mój przyjaciel nie miał, jak się zasłonić.

Upadł na podłogę.

Stracił przytomność.

Co będzie z Davidem?

Biedny.