Vanyamë chwyciła za rękę Eruantira i pociągnęła go. Szli w ciszy, aż znaleźli się poza terenem zamku, na polanie. Kobieta usiadła pod drzewem i gestem zaprosiła też swojego syna. Er wahał się chwilę, ale postąpił tak jak kazała mu matka.

-Ion-nin... Jak się czujesz tutaj, w Mrocznej Puszczy?-zapytała mając zamknięte oczy i opierając się o pień. 

-Wszystko w porządku, nanah-odparł chłopiec. Kobieta przyjrzała się mu. Jego duże, orzechowe oczy były przepełnione czymś w rodzaju smutku. Przyciągnęła go bliżej i przytuliła. Wtulił się w jej silne jak na elfkę ramiona i nie przejmował się tym, że gdyby widzieli go teraz rówieśnicy, to z pewnością źle by się to dla niego skończyło. Po chwili uścisk zelżał. 

-Widzę, jak cię tu traktują. Nie możesz się tym przejmować-powiedziała głaszcząc go po włosach. 

-Oczywiście...-mruknął-Kiedy wróci ada?

  Vanyamë odwróciła wzrok i zaczęła błądzić nim po polu. Zeszli na drażliwy temat. Nie tak wyobrażała sobie życie z ukochanym-jego ciągle nie ma, a ona musi znosić wszystkie bankiety i bale. 

-Podobno dziś. Jeśli nie, to zapewne jutro-odparła starając się ukryć buzujące w niej emocje.  Siedzieli tak jeszcze jakiś czas, aż zrobiło się pochmurnie i trzeba było wracać do pałacu. 

-Pani!-naprzeciw wybiegła jedna ze służek-Szukałam cię! Gdzie byłaś? Taka brzydka dziś pogoda!

-Wszystko w porządku, Olliminel. Już jestem-odparła Vanyamë łagodnie i posłała dziewczynie uśmiech-Czy coś się stało, moja droga?

Służka na chwilę się zamyśliła, jakby nie wiedziała co powiedzieć.

-Niestety tak, pani-odparła wkrótce-Książę zaginął. Nie wiadomo gdzie jest.

Zaraz po wybrzmieniu ostatniego słowa, Vanyamë przywitała się z ciemnością. Nagły skurcz brzucha sprawił, że zgięła się wpół, a przed oczami jej poczerniało. Usłyszała tylko przerażone krzyki Eruantira, służki, a potem jakieś silne ramiona złapały ją mocno, nie pozwalając by do końca upadła.

***

-Co jej jest?-Thranduil wparował do komnaty medycznej, a od razu za nim Namessi.

-Rozmawiała ze służką, aż nagle zobaczyłem, że upada. Podbiegłem i ją złapałem-odparł zatroskany Elandiel. Wszyscy stanęli nad wybudzającą się kobietą.

-Pewnie dowiedziała się o Legolasie-mruknęła Namessi i zwróciła się do medyka-Co jej jest?

-Niestety nie mogę jeszcze powiedzieć. Księżna powinna dowiedzieć się pierwsza-powiedział spokojnie szykując jakieś zioła. Królewska córka już chciała coś powiedzieć, ale z łóżka szpitalnego rozległ się cichy szept.

-Co jest...?

-Och, jak dobrze, że się pani obudziła-uśmiechnął się medyk i podszedł bliżej-Teraz mogę przekazać wieści. Gratuluję, pani. Spodziewasz się dziecka!

Jeszcze dzisiaj pojawi się druga część tej o to książki, tym razem zatytułowana: "Kroniki Ardy: Dziedzictwo Mroku"

Oto jej okładka, zapraszam!