Odsunąłem się od niego i czułem, że w każdej chwili mogę wybuchnąć ze złości która krążyła we mnie.

-Nie zrobię tego co chce. Potrafię zadbać o kogoś na kim mi zależy-wyszeptałem prze zaciśnięte zęby.-A teraz wynoś się stąd.

Alex tylko spojrzał w stronę Julki.

-Jeszcze do mnie przyjdziesz Derek-zaśmiał się- Ja poczekam...jestem cierpliwy.

Alex wyszedł, a ja skierowałem się w stronę łóżka gdzie była Julka i usiadłem na łóżku odwrócony do niej plecami i odkładając bron do szafki. Po chwili poczułem jak jej dłonie znajdują się na moich ramionach, a jej głowa opiera się o moje lewe ramie.

-Derek...Czy wszystko dobrze? Wyglądasz na podenerwowanego.

-To przez Alexa...po prostu znowu mnie prowokuje...to wszystko.

Obróciłem się w jej stronę i złapałem je podbródek i kiedy spojrzałem w jej oczy cała złość ze mnie uleciała. Złożyłem na jej ustach delikatny pocałunek, a ona się nawet nie sprzeciwiła. Położyliśmy się znowu na łóżku, Julia leżała na mojej klatce piersiowej i po chwili zasnęła ale ja nie mogłem...nie mogłem zmrużyć oka. Wiedziałem, że od dnia dzisiejszego muszę zaostrzyć ochronę i przydzielić jej jeszcze jednego ochroniarza na wszelki wypadek i zatrudnić paru nowych. Alex ma racje, że mogę sobie nie dać rady sam ale mam nadzieje, że zatrudniając więcej ochroniarzy i paru innych ludzi uda mi się ją ochronić. Nie pozwolę żeby się dowiedziała co powiedział mi Alex. Spojrzałem na Julkę...ona jest taka niewinna, a ja wciągnąłem ją w takie gówno i teraz muszę ją przed tym ochronić. Brat ma racje, że z gangiem byłoby mi znacznie łatwiej to wszystko zrobić ale ja sobie obiecałem, że nigdy do tego nie wrócę...nie po tym wszystkim. Sam to zacząłem i sam spróbuje, to skończyć. W końcu nadszedł upragniony sen i zasnąłem z tymi myślami.

Julia

Obudziłam się pierwsza i to dość wcześnie, bo była szósta rano. Derek jeszcze spał i wyglądał ta pięknie że nie poszłam z powrotem spać tylko patrzyłam na niego. Był taki spokojny kiedy spał i było to na prawdę piękne. Patrzyłam tak na niego dość długo i w pewny momencie zaczął otwierać oczy i zobaczył moją uśmiechniętą twarz.

-Jak długo nie śpisz?

-Gdzieś tak godzinę temu się obudziłam. 

-Patrzysz na mnie godzinę czasu?

-Tak, wyglądasz tak spokojnie i pięknie, że nie mogłam oderwać od ciebie oczu.

Derek się lekko podniósł opierając się na łokciach, a następnie składając lekki pocałunek na moim policzku co było uroczym gestem. Opadł z powrotem na łóżko, a ja położyłam się na jego klatce i się w niego wtuliłam za co otrzymałam całusa w głowę. Postanowiłam zadać pytanie którego nie zadałam wczoraj w obawie przed zniszczeniem pięknej chwili która i tak potem została lekko zniszczona przez Alexa.

-Derek mogę cię o coś spytać?

-Oczywiście, że tak.

-Co się stało z Emily?

Derek pocałował mnie po raz kolejny w głowę i się znowu odezwał.

-Obiecuje, że odpowiem ci na to pytanie ale nie dzisiaj.

Spojrzałam na niego, a on się uśmiechnął i się odezwał.

-Dzisiaj mnie cały dzień nie będzie.-bawił się moimi włosami i od czasu do czasu je głaskał-Zostaniesz z Bobem i Paulem, powiem im żeby ci w niczym nie przeszkadzali.

-Dlaczego przydzielasz mi jeszcze jednego ochroniarza? Boisz się że ci ucieknę? 

 -Nie o to chodzi-Derek na chwile umilknął-Chodzi o bezpieczeństwo, bo długo mnie nie będzie i nie chce żeby coś ci się stało. Oni tylko zadbają o twoje bezpieczeństwo. Jeśli chcesz, to możesz im powiedzieć żeby zadzwonili po twojego brata i póki mnie nie będzie możesz z nim spędzić czas.

-Zostawiasz mnie sam na sam z bratem? Nie boisz się, że mu coś powiem albo z nim ucieknę?

-Nie, bo mam nadzieje...że tego nie zrobisz. Ufam ci i mam nadzieje, że się nie mylę ufając ci.

Byłam zaskoczona tym co mówi Derek i sama nie wiem czemu po prostu dałam u szybkiego całusa w policzek.

-Dziękuje ci.-Uśmiechnęłam się.

Derek się podniósł i ja też ubraliśmy się i za nim wyszliśmy Derek spojrzał na mnie.

-Obiecuje ci, że odpowiem ci na pytanie o Emily jak tylko będę gotowy to zrobić.

Kiwnęłam tylko głową i złapałam jego dłoń i wyszliśmy z budynku kierując się do domu. Kiedy doszliśmy do domu przywitał nas Bob który wyprowadzał Oscara.

-Witam szefie, dzień dobry panienko.

Derek

Julka podbiegła do Oscara i zaczęła mu rzucać patyk. Korzystając z okazji zwróciłem się do Boba.

-Były jakieś problemy?

-Żadnych szefie. Coś się stało?

-Potem porozmawiamy. Będziecie dzisiaj z Paulem pilnować Juli ale nie przeszkadzajcie je w niczym. Jak pójdzie do pokoju, to nie wchodźcie do środka tylko stójcie przed drzwiami. Macie ją mieć na oku ale tak żeby miała przestrzeń osobistą. 

-Szef się bardzo stresuje co się stało?

Spojrzałem się w stronę Julki ale ona była zajęta zabawą z Oscarem. Ufałem Bobowi jak nikomu innemu z moich ludzi i wiedziałem, że on est mi najbardziej zaufanym człowiek i że zrobi wszystko co w jego mocy żeby mi pomóc. 

-Jack wrócił...on wie o Tracy i uderzy w mój czuły punkt którym jest ona.-spojrzałem na Julie.

-Niech się szef nie martwi z nami włos jej z głowy nie spadnie...Chodź bym miał oddać za panienkę Julie życie ochronie ją.

-Dziękuje ci. Julia!-krzyknąłem żeby podeszła.

Julia wzięła w ręce Oscara i podeszła do nas z uśmiechem na twarzy. Jak tylko stanęła koło nas objąłem ją ręką i wprowadziłem do domu, Julia odstawiła Oscara który pobiegł na górę jak tylko jego łapki dotknęły podłogi. Skierowałem się z Julką na górę przeprałem w czyste ubrania i usiadłem koło Juli na łóżku która bawiła się swoimi palcami. Złapałem ją za rękę i wtedy spojrzała na mnie.

-Jeśli coś się będzie działo, to możesz powiedzieć to Bobowi albo Paulowi, a oni natychmiast wszystko sprawdzą i w razie czego po mnie zadzwonią.

-Co się dzieje Derek? Nigdy wcześniej tak nie robiłeś. Coś na grozi?

-Nie, po prostu martwię się zostawiając cie samą.

Pocałowałem ją w czoło i wstałem i wtedy weszli Bob i Paul. Julka wstała i spojrzała na mnie.

-Julka, to jest Paul.

-Witam panienkę.

Julka uścisnęła mu dłoń z uśmiechem na twarzy.

-Bardzo miło mi cie poznać Paul.

-Paul i Bob będą za drzwiami i nie będą ci w niczym przeszkadzać, a jakby robili coś co ci przeszkadza, to po prostu zwróć im uwagę. Jeśli będziesz głodna, to Paul jest świetnym kucharzem, a więc możesz go poprosić żeby ci coś zrobił. 

-To bardzo miłe, że tak się o mnie troszczysz ale umiem sobie zrobić coś do jedzenia. 

Kiwnąłem tylko głową na to, że rozumiem i skierowałem się do wyjścia, a Bob odprowadził mnie do drzwi. Za nim otworzyłem drzwi spojrzałem na Boba.

-Niech się szef nie martwi, ja naprawdę obiecuje, że włos jej z głowy nie spadnie.

-Ktoś już kiedyś mi to obiecał i straciłem kogoś mi bardzo cennego.

-Obiecuje szefowi, że jeśli będzie trzeba oddam życie za panienkę Julie, przyrzekam.

Spojrzałem ostatni raz na Boba i wyszedłem z domu.

Julia

To wszystko wydawało mi się takie podejrzane. Zachowanie Dereka i dodatkowy ochroniarz i to że nie będzie go cały dzień. Z racji tego, że Bob i Paul tu nie wejdą wyciągnęłam pamiętnik Emily i otworzyłam na stronie na której ostatnio stanęłam.

Hej wam mam nadzieje, że ucieszył was dodatkowy rozdział :) No i że wam się podobał :) Cieszę się, że poprzedni rozdział wam się podobał i widzimy się jutro w kolejnym rozdziale kochani :)