KAJ

W wigilijny poranek krajobraz za oknem wygląda czarująco. Śnieg padał przez całą noc. Przykrył domy i podwórka sąsiadów grubą warstwą puchu.

Narzucam koc na ramiona i otwieram drzwi balkonowe. Rześkie powietrze otula moje nozdrza. W złotych promieniach słońca ziemia wygląda, jakby ktoś obsypał ją drobnym brokatem. Biorę głęboki wdech, napawając się widokiem.

Jest jednak pewna osoba, która zaprząta moje myśli i nie pozwala w pełni delektować się tą chwilą.

Myślę o niej, biorąc prysznic. Myślę o niej, ubierając się w stary, wyciągnięty dres. Myślę o niej nawet podczas marnych prób odrabiania pracy domowej, a także, gdy zbiegam na dół, by pomóc mamie w przygotowaniach do kolacji.

Siadam na szczycie schodów.

Czy to, co planuję zrobić, jest słuszne? Co, jeśli moja propozycja zostanie źle odebrana? Co, jeśli się zbłaźnię?

Przypominam sobie rozmowę z Lilianą. Wiem, że jej relacje z mamą nie wyglądają tak, jak powinny.

Ostatecznie pozwalam uczuciom zagłuszyć każdą z obaw.

Zaciskam usta.

Wzdycham głośniej, niż powinienem.

– Czemu jesteś takim idiotą, Kaj? – szepczę.

Wpatruję się w jedną strzałkę, która szybko zamienia się w dwie, świadczące o tym, że Liliana odczytała wiadomość.

Moje serce przyspiesza wraz z pojawieniem się wielokropka.

No dalej, poganiam dziewczynę w myślach.

Czy brzmiałem jak desperat?

Zamykam oczy, czekając, aż w telefon w mojej dłoni zacznie wibrować. Nic takiego jednak się nie dzieje.

Moje nadzieje na wspólny wieczór znikają, podobnie jak trzy kropki przy imieniu dziewczyny.

Dudniąca muzyka staje się coraz głośniejsza z każdym pokonanym stopniem. Przystaję w progu i obserwuję mamę, która kołysze się w rytm świątecznych piosenek. Miesza chochlą w pięciolitrowym garze pełnym zupy grzybowej. Na jej twarz buchają kłęby pary. Ma rumiane policzki, a uśmiech nie schodzi jej z ust.

– Gotujesz dla wojska? – pytam.

Mama unosi spojrzenie.

– Tak się czuję. Jak tylko wpadną tu twoi kuzyni, będę musiała założyć kłódkę na lodówkę. No i na wszelki wypadek oblec ją łańcuchami.

– Myślę, że wtedy wynieśliby ją w całości – podsuwam ze śmiechem.

Dociera do mnie zapach cynamonu, kardamonu i czarnej herbaty. W jednym z garnków mama przyrządza zimowy napar. Na powierzchnię wypływają plastry pomarańczy.

– Co mam zrobić?

Mama sugestywnie kiwa głową w stronę stołu. Blat obsypany jest mąką. Na drewnianej desce leży wałek. Zaraz obok zauważam ogromną miskę z serowym farszem.

– Tylko nie to – jęczę. – Co roku to samo.

Oliwer siedzi na krześle, machając w powietrzu nogami.

– Czekałem na ciebie, braciszku – chichocze. – Mama pozwoliła mi pracować razem z tobą!

Szerokim uśmiechem odwzajemniam jego entuzjazm.

– To dobrze, że mam pomoc! – Klaszczę w dłonie. – Ale miejmy to już za sobą – dodaję znacznie ciszej.

Osiemdziesiąt cztery pierogi później palce odmawiają mi posłuszeństwa.

– Dobrze się spisałeś – stwierdza mama. – W nagrodę możesz zjeść dwa krokiety na śniadanie.

Wydymam usta.

– I sałatkę?

Mama reaguje śmiechem.

– Środkowa półka, metalowa miseczka.

Wychodząc z kuchni, zlizuję z krawędzi garnka żurawinową marmoladę. W ostatniej chwili uchylam się przed chochlą i w akompaniamencie głośnego śmiechu Oliwera biegnę do pokoju.

Kładę telefon na biurko. W ciszy wpatruję się w czarny ekran, zupełnie jakbym wzrokiem był w stanie zmusić Lilianę do odpowiedzi. W odbiciu widzę jedynie swoją zawiedzioną twarz.

Dochodzi godzina piętnasta. Telefon wciąż milczy. Odsuwam go na bok i zaczynam przygotowania do wieczora. Jeśli Liliana do tej pory nie odpowiedziała na żadną z moich wiadomości, już tego nie zrobi.