LILIANA

W połowie drogi wpadam na Fabiana. Zatrzymujemy się na krótką chwilę, aby posłać sobie skonsternowane spojrzenia, po czym wracamy do marszu. Oboje chcemy jak najszybciej znaleźć się w domu Mimi.

Fabian parska pod nosem.

– Wiedziałem, że tak będzie – rzuca. – Zwariował.

– Czemu po mnie zadzwoniłeś?

Fabian wdycha. Sprawia wrażenie, jakby ta czynność wiele go kosztowała.

– Bo tylko ty jesteś w stanie przemówić mu do rozsądku. Kompletny wariat. Zgadzasz się ze mną, prawda?

Po wysłuchaniu opowieści Kajetana, przyznaję Fabianowi rację.

Unoszę rękę, kiedy Mimi przystawia mi pod nos talerzyk z ciasteczkami.

– Nie, dziękuję. – szepczę do niej.

– To nie jest takie głupie – powtarza Tobiasz, patrząc na Fabiana. – Pomyśl tylko.

– Tak, tak. Laura jest matką Kaja. – Fabian macha lekceważąco ręką. – Może wszyscy od razu zgłoście się do zakładu zamkniętego, bo najwyraźniej każdy z was oszalał. Być może jestem następny i zaraz sam stwierdzę, że Kaj ma rację.

Spoglądam na siedzącego w rogu pomieszczenia Kajetana. Przytula podwinięte do piersi nogi. Jego nieobecne spojrzenie wbite jest w jeden punkt, którego nie potrafię dokładnie określić. Nie mam absolutnie żadnych wątpliwości co do tego, że nasza rozmowa nie jest dla niego interesująca.

Czołgam się w jego stronę.

– Wiesz, że to przez ciebie? – Kiwam głową w kierunku kłócącego się Fabiana i Tobiasza. – Nie potrafią się zdecydować, czy jesteś geniuszem, bo jakimś cudem połączyłeś wszystkie kropki i doszedłeś do takich, a nie innych wniosków, czy może twój móżdżek przypomina ziarnko piachu.

Kajetan mruga. Gdy ponownie otwiera oczy, jego spojrzenie wycelowane jest prosto we mnie.

– A ty jak uważasz? – pyta.

– Zwariowałeś.

– Tak myślałem, że to powiesz – stwierdza obojętnie. – Dla mnie to wszystko ma sens.

– Bo za wszelką cenę chcesz odnaleźć swoich biologicznych rodziców. Kiedy tylko pojawił się ktoś, kto jest do ciebie podobny, najpierw przebąkujesz coś o durnej teorii wieloświatów, a potem, kiedy i to przestaje się kleić, powracasz do korzeni i wmawiasz wszystkim, że Laura to twoja matka.

– Powiedz z ręką na sercu, że ani razu nie zastanawiałaś się nad tym, czy mam rację.

Och, na litość wszechświata.

– Nie. Ani razu się nad tym nie zastanawiałam.

Kajetan odchyla głowę i opiera ją o ścianę.

– Szkoda – mamrocze. – Może gdybyś to zrobiła, nie traktowałabyś mnie w taki sposób – dodaje.

Nie mam siły na to, by się z nim sprzeczać lub przekonywać go, że to kompletna bzdura. Bez słowa wstaję i siadam z powrotem na swoim miejscu.

– Mówiliśmy o tobie – oznajmia Mimi.

– O mnie? – Nie ukrywam zaskoczenia. – Czemu nagle zmieniliśmy temat? Może lepiej wróćmy do tego, że co najmniej jedno z nas oszalało.

Fabian czerwienieje na twarzy. Wyciąga telefon. Mocno stuka w ekran, a żyłka na jego czole zaczyna pulsować.

– Co to ma być? – pyta.

Prawie dostaję urządzeniem w twarz. Okazuje się, że strona wyświetlona na przeglądarce to jakieś forum. Mrużę oczy i czytam wytłuszczone litery.

Przewijam stronę i skanuję komentarze.

– Wow – wyduszam. – Trochę namieszaliśmy.

– Trochę? – powtarza podniesionym głosem Fabian. – Waszym zdaniem to są jakieś żarty? Ty – celuje palcem w Tobiasza – płacisz pieniędzmi pochodzącymi z naszych czasów! Potem ty – tym razem palec ląduję tuż przed moim nosem – wynosisz tam batona i gubisz opakowanie po nim...

– Zaraz, zaraz – przerywam i podnoszę dłonie. – Skąd niby pomysł, że to ja?

– Bo Tobiasz się wygadał! – Policzki Fabiana tętnią purpurą. – Wygadał się, że dał ci połowę tego cholernego batona! Ty! – Podchodzi i wyszarpuje koc, którym owinięty jest Kajetan. – Jednak możesz mieć rację – kończy łagodnie.

Kajetan na zmianę otwiera i zamyka usta.

– Co? – pyta z głupkowatą miną.

– Możesz mieć rację – powtarza Fabian. – Możliwe, że coś łączy cię z tymi ludźmi. A możliwe, że jesteście sobie zupełnie obcy, ale nie możemy tego w żaden sposób sprawdzić. Wystarczy, że weszliście do domu Laury i was przyłapała. Kaj, czy jest coś, o czym jeszcze chcesz nam powiedzieć?

Kajetana trzeba zmuszać do opowiedzenia wszystkiego, co działo się po włamaniu do domu Laury. Kilka razy urywa i siedzimy w kompletnej ciszy, czekając, aż wreszcie przejdzie do sedna. Dokładnie trzy razy patrzy na mnie, a wyrzuty sumienia, które targają jego sumieniem, widoczne są gołym okiem. Rzuca w moim kierunku nieme przeprosiny i dopiero wtedy kontynuuje.

– Jest żonaty – podsumowuję. – Czyli Laura jest kochanką. Myślicie, że ta kobieta o tym wie?

– Wątpię – odpowiada Tobiasz. – Kiedy śledziliśmy Laurę i tego faceta, wyglądali na ostrożnych.

– Ktoś wie – mówię.

Pokazuję reszcie zgromadzone na telefonie dowody. Otwieram galerię i wybieram zdjęcie z pogróżkami.

Mimi pochyla się i śledzi tekst.

– Lepiej przestań się z nim spotykać – czyta.

Kiwam głową.

– Wiem, kto to napisał. Jest jedna osoba, która robi te dziwne zawijasy przy literze a. – Przybliżam zdjęcie, by pokazać, o co dokładnie mi chodzi. – Widzicie? To całkiem charakterystyczna fala. Jak dotąd nie widziałam, żeby ktokolwiek miał podobny charakter pisma, dlatego od razu zwróciłam na to uwagę. – Z drugiej kieszeni wyciągam złożoną notatkę. Rozkładam ją i przystawiam obok telefonu. – Widzicie podobieństwo?

– Wygląda identycznie – stwierdza Mimi. – Skąd to masz?

– Dostałam – odpowiadam powoli – od Sary.