Percy: Annabeth... Ta cała walka z potworami staje się męcząca.

Annabeth: *uczy się* ...

Percy: To znaczy... po co z nimi walczymy skoro i tak się puźniej odrodzą żebyśmy znów próbować nas zabić?

Annabeth: ...

Percy: I tak w kółko, aż się nie zestarzejemy i nie bedziemy mieć sił, by unieść miecz... Przez to wszystko chyba dostałem depresji...

Annabeth: ...

Percy: ...

Annabeth: ...

Percy: AnNaBeTh CzY tY MnIe SłUcHaSz??!!

Annabeth: *podnosi wzrok* Czy depresja nie jest czasem wyszukanym i przesadzonym określeniem nagłego przygnębienia lub złego samopoczucia? Czy to nie tylko chwila zwątpienia, która tam czy inaczej minie? A teraz jeśli chcesz zdać ze mną koledż, wyprowadzić się razem do miasta w Rzymie i założyć rodzinę radzę ci się zająć nauką.

Percy: *ze łzami* Annabeth... ty ignoranc- zaraz! nAPRAWDĘ CHCESZ ZAŁOŻYĆ ZA MNĄ RODZINĘ?!

Percy: *cieszy się skacząc po całym pokoju*

Annabeth: Taa... depresja... *mamrocze* po raz czwarty w cholernym tym tym tygodniu...

Hahah typowy Percy xd
Ale to trochę ja ostatnio...

Deprecha~...

.
.
.

No ciekawe dlaczego?