Mijały godziny, dni, tygodnie, a Piotrek nadal się nie obudził. Ja zostałam wypisana ze szpitala tydzień temu. U mnie skończyło się tylko na ranach. Codziennie odwiedzam Pitera z nadzieją, że się obudzi. Przecież nadzieja umiera ostatnia.
Obudziłam się bardzo późno. Szybko zjadłam śniadanie i pojechałam do szpitala. Usiadłam koło łóżka Piotrka. Trzymałam go za rękę. Cały czas szeptałam mu do ucha nasze wspomnienia.
- Piotrek,proszę obudź się.
- Tak bardzo cię kocham...
- Proszę nie rób mi tego.
Cały czas te słowa wirowały mi w głowie. Siedziałam przy nim kilka godzin. Wróciłam do domu. Podczas wspólnego posiłku poleciały mi łzy po policzkach.
- Kochanie spokojnie,wszystko będzie dobrze. - powiedział do mnie tata przytulając mnie i całując w czoło.
- Wszystko się ułoży. - mówiła do mnie mama trzymając mnie za rękę.
Po chwili do domu przyszedł mój brat. Widząc mnie płaczącą również podszedł do mnie i mnie pocieszał. Mam już dosyć tego życia - najpierw wypadek w Australii, teraz kolejny wypadek. To wszystko to jakiś koszmar. Po obiedzie przyszła do mnie Zuzka. Siedziałyśmy razem w pokoju.
- Skarbie uwierz będzie dobrze, wiem, że to co teraz przeżywasz jest ciężkie, ale damy radę. - mówiła do mnie.
Podczas naszych rozmów zazdwonił mi telefon. To był prezes Unii. Zapytał się czy dam radę przyjść na niedzielny mecz. Mam zabrać ze sobą mamę, brata i Zuzkę. Pomimo tego, że się fatalnie czułam odpowiedziałam tak. Mecz już pojutrze. Dam radę. Zeszłam na dół i powiedziałam rodzicom, że będe na meczu. Poprosiłam Zuzę żeby została u mnie na noc. Zgodziła się. Reszta dnia minęła bardzo spokojnie pomimo tego, że cały czas padał deszcz. Mama zrobiła pyszny deser, a kolacja była jeszcze lepsza. Do późnej nocy gadałyśmy z Zuzą. Zrobiłyśmy się zmęczone, więc położyłyśmy się spać. Cały czas myślałam jak bardzo ich wszystkich kocham : moich rodziców, brata, Zuzkę. Nadzieja umiera ostatnia...