-Zero, gdzie jesteś? Zero! – czy on zawsze musi być taki irytujący. Nie może zająć się czymś innym?

-A gdzie mogę być Matt?

-A tu jesteś! Czemu ciągle siedzisz w tych książkach? Wyjdź na świat! Pooglądaj telewizje...

-Nie mam czasu. Jutro egzamin.

-Jaki egzamin?

-Na studia.

-A no tak, zapomniałem. Tobie to tylko nauka w głowie! Żadna zabawa! Ej, może pójdziemy dziś do klubu nocnego w świecie żywych?

-Zwariowałeś? Wiesz przecież, że za to grozi kara.

-Ale jestem pełnoletni i jako akie szkolenie przeszedłem, ty również, więc w czym problem?

-Słuchaj naprawdę mam dużo nauki. Nie mam czasu na takie zabawy.

-To może ubijemy interes?

-Jak się powiedzmy „zgodzę" to dasz mi spokój?

-Tak. Dam ci spokój, przygotujesz się na egzamin i ani słowem się do ciebie nie odezwę, przynajmniej dzisiaj, ale za to jutro idziemy do świata żywych.

-Może być ale do klubu nie wejdę. Wybierz jakieś inne miejsce żebym też miał jakieś szanse.

- Coś się wymyśli.

****

Dlaczego musi wybierać takie dziwne miejsca?

-Szpital psychiatryczny? Serio?

-Klubu nie chciałeś... Nie martw się już ci upatrzyłem taką jedną.

-Co zrobiłeś? Wiesz, że nie chce być w związku.

-Oj tam. Przesadzasz.

-A pyzatym ona jest chora.

-Ale pogadać z nią możesz. Przecież nie jesteś gejem.

-I ma mnie zobaczyć? Tylko ty jesteś taki mądry...

-Już nie marudź. Rano była na badaniach i nic nie jadła cały dzień. Pokój 34. To dobra okazja do rozmowy.

-No okey... Czekaj! Gdzie ty idziesz?

-Do klubu. Myślałeś, że będę tam siedział i patrzył jak kiepsko podrywasz.

-Ale z ciebie...

-Na razie!

Jak ja go nienawidzę! No ale dobra, przecież nie pozwolę dziewczynie głodować.

Dość szybko znalazłem stołówkę, wziąłem coś do jedzenia i zaniosłem pod jej drzwi i zapukałem. Latająca taca trochę przerażała ludzi ale nikt (w sensie lekarze) na to nie zwrócił uwagi. Oczywiście dziewczyna nie zauważyła mnie. Wzięła tacę trochę zdezorientowana i wróciła do pokoju. Trochę to potrwa zanim mnie zobaczy. Nawet nie jest brzydka. Choć z włosami trochę przesadziła.

Po kilku minutach do jej pokoju wszedł lekarz i ja razem z nim. Może czegoś się o niej dowiem.

-I jak się czujesz? Głos wrócił? To tylko efekt uboczny leków, nie musisz się martwić.

-Chyba wrócił – powiedziała niepewnie i dość cicho.

-To dobrze, bo mam dla ciebie wspaniałą wiadomość: idę na emeryturę! Spadała z łóżka. Przypadkiem nie powinna się cieszyć? Z wyglądu nie wygląda na miłego.

-Nie wygłupiaj się. Wiesz, że tego nie lubię. Wracając do sprawy – nawet nie zaczekał, jak się podniesie, co za kultura... – zostaniesz przeniesiona. Nie rób takiej zaskoczonej miny. Całe życie nie będziesz siedzieć w jednym miejscu!

-Gdzie?

-Nie mogę powiedzieć. To tajne. Mam tylko nadzieje, że będzie ci w nim lepiej niż tutaj. Jutro wyjeżdżasz.

-Już jutro?

-Tak.

-Coś jeszcze powinnam wiedzieć?

-Nie jestem pewien ile mogę ci powiedzieć. Mam nadzieję, że tyle wystarczy.

-Ktoś jeszcze się przenosi ? Leczyłeś kilka osób.

-Nie.

Powiedział i chyba można uznać rozmowę za skończoną. Chyba jeszcze mnie nie zauważyła albo jest w szoku po otrzymaniu takiej informacji. Lekarz wstał, błyskawicznie wyjął strzykawkę i wpuścił jakąś substancję w jej ramie. Nawet nie zdążyła zaprotestować. Po chwili przyszli jacyś lekarze i wynieśli ją z budynku. Wyniki będą dopiero za kilka dni, chyba nie będzie przeszkadzać jeśli zostanę trochę dłużej w świecie żywych?