Nadszedł ten fatalny dzień. Ostatni dzień, w którym mogłem poczuć obecność Mary.

To źle zabrzmiało.

Czas, żeby się z nią pożegnać, a jednocześnie nie dać się złamać ciekawskim spojrzeniom ludzi, którzy prawdopodobnie przyjdą na uroczystość.

Może i sprawiałem wrażenie zimnego drania, dlatego nie próbowali mnie oszczędzać.

Dobra, na pewno właśnie tak wyglądałem w oczach obcych.
Chyba z góry zakładali, że w ogóle nie zainteresuję się pogrzebem, tak jakby śmierć mojej babci wcale nie była dla mnie katastrofą. A była.

Pragnąłem po prostu ukryć się w sztucznym tłumie ludzi zebranych wokół grobu, gdzie wkrótce miała spocząć Mary.

Moje nogi trzęsły się, gdy kapłan wygłaszał kazanie, przyzywając okoliczności tragicznej śmierci kobiety.

Było mi tak cholernie ciężko; chciałem już zostać sam na sam i wreszcie porozmawiać z babcią. Chciałem opowiedzieć jej, jak zostałem porzucony, przepraszać na kolanach za to, że pozwoliłem jej być samej. Umrzeć.

Nie powinienem pozwolić jej odejść, ale nie, nie było mnie przy niej w najbardziej odpowiedniej chwili.

Z każdą sekundą czułem coraz silniejsze pieczenie pod powiekami, połykałem łzy, walcząc ze spazmami bólu, które nonstop uderzały w moje kruche ciało i pokaleczoną psychikę.

Czułem się samotny, stojąc w ogromnym tłumie gapiów.

Wiedziałem, że zostałem rozpoznany przez obecnych. Docierały do mnie ich szepty, a ja miałem ochotę przegonić tych wszystkich fałszywych ludzi, bo przecież byłem jedynym, którego babcia tak bardzo kochała. Byłem jej najbliższy, a te świnie po prostu szukały sensacji.

Nogi się pode mną ugięły, gdy dostrzegłem znajome oczy, wgapiające się we mnie z pewnej odległości.

Przetarłem w zdumieniu twarz, by jeszcze raz rzucić okiem na blondynkę, która tym razem posłała mi delikatny uśmiech.

Kurwa jego mać.

Moja matka.