To wcale nie był koniec.

Koniec byłby zbyt banalny. To nigdy tak nie wygląda.
Ucieczka byłaby prostym wyjściem. Ale ciężko uciec przed życiem.

jiminniex: mam ci coś do powiedzenia

Chyba do napisania, tchórzu.

jiminniex: pewnie myślisz, że się tobą zabawiłem, ale tak nie było.

jiminniex: ja ci niczego nie obiecywałem, przecież miałeś tylko ze mną porozmawiać i odwieść mnie od samobójstwa

jiminniex: dobrze wiesz, że nie było mowy o niczym więcej

jiminniex: dzięki za pomoc, ale ja niedługo się żenię, będę mieć żonę, dzieci, prawdziwy dom, myślisz, że ty dałbyś mi chociaż jedną czwartą tego szczęścia?

jiminniex: ogarnij się

Łzy już wsiąkały w moją koszulę. Płakałem jak małe dziecko, siedząc w rogu pokoju.

Szalałem. Jeszcze nigdy nie czułem się większym ścierwem. Byłem zwyczajną szmatą, którą mógłby sobie wytrzeć podłogę w nowym mieszkaniu.

Pękło mi serce.

Jak to możliwe, że znałem całkowicie innego Jimina?

Gdzie podział się tamten człowiek?