- Popatrz na mnie.

Czyjeś dłonie obejmowały moją twarz.
Jimin liczył wdechy i wydechy, pozwalając mi się uspokoić.
Wbiłem wzrok w jego łagodną twarz, w usta, które nieprzerwanie się otwierały i zamykały.

Pogładził kciukiem moje rozstrzęsione wargi, a ja instynktownie je rozchyliłem.

Nie odsunął się do momentu, gdy moje serce znów zaczęło bić miarowym tempem.

- Wszystko jest w porządku. - przylgnął do mnie swym drobnym ciałem, dając mi poczucie bezpieczeństwa i ciepło, którego już od lat nie czułem.

- Chcę ci coś opowiedzieć. - zacząłem łamiącym się głosem i natychmiast odchrząknąłem.

Usiedliśmy na łóżku. Chłopak cały czas trzymał moją rękę i dopiero teraz dostrzegłem, jak małe ma dłonie. Wręcz ginęły w moich ogromnych łapach.

To był moment, w którym czułem, że muszę, że C H C Ę wypuścić na zewnątrz wszystkie swoje demony.
Jeśli ktokolwiek miał sobie z tym poradzić, to właśnie Jimin - sam przeszedł zbyt wiele, był silniejszy, niż mógł sobie wyobrazić. Sądziłem, że to osoba, która zaakceptuje moją historię.

- Ja wcale nie pytam. Jeśli chcesz, to możemy pomilczeć. Twoja obecność tutaj jest dla mnie cudem, nie oczekuję od ciebie więcej, niż tej chwili.

- Nie. Obiecaj, że moja przeszłość nie wpłynie na naszą przyszłość.

- Naszą? - na jego twarzy zamajaczył cień uśmiechu, a oczy się zaświeciły.

- Nie wiem. Ale jesteś osobą, dzięki której mam przed sobą jakąkolwiek przyszłość. I jedynym człowiekiem, z którym mógłbym ją dzielić.