Piję białą kawę z papierowego kubka i zastanawiam się ile to czasu już straciłam. Mogłabym sama zacząć coś działać, ale mój nowy partner mi tego kategorycznie zabronił. Uważam mnie nic nie wartą, a jednak nie chce bym sama działała. Jak współpracowałam z Niall'em to nie raz robiłam coś sama jak on był zajęty czymś innym. Praktycznie nigdy się nie nudziłam. A teraz już półtorej godziny chodzę z kąta w kąt i piję już drugą kawę i coś mi mówi, że na tym się nie skończy.

Ktoś kładzie rękę na moim ramieniu, a ja się odwracam. Oduczyłam się gwałtownych ruchów gdy coś mnie zaskoczy. Nie mam jednak powodu do strachu, bo to tylko Niall.

— Słyszałem, ale musiałem to zobaczyć na własne oczy — doskonale wiem o czym on mówi. Jego wzrok jest wlepiony w moją szyję. — Nie zasłużyłaś na to. Ja popełniłem błąd, więc nie rozumiem czemu to ty zostałaś bardziej ukarana ode mnie.

— Nie roztrząsajmy już tego. Jak widzisz żyje i dość dobrze się mam poza tym, że teraz cholernie się nudzę i zaraz pewnie dostanę zawału od nadmiaru kofeiny — uśmiecha się na moje słowa.

— Na pewno nie ty. Wlewasz w siebie tyle energetyków i kawy, że każdy inny na twoim miejscu już dawno by się przekręcił.

Już mam mu coś odpowiedzieć, ale przerywa mnie mi ktoś inny.

— Horan rusz dupę i zrób wreszcie coś pożytecznego, bo ostatnio są z ciebie same starty. A ja nie zamierzam trzymać tu pasożytów — mówi zupełnie tak jakby on już został donem. Mam nadzieję, że nie doczekam momentu jak on zostanie szefem. Choć z tego co mi wiadomo to Don Lucius ma syna, chociaż ani razu go nie widziałam. Nie mam nawet pojęcia w jakim on jest wieku.

Niall chociaż ma porywczy charakter to wie, że czasem jest lepiej po prostu odpuścić, więc się od nas odala.

— Kiedyś odstrzelę mu ten głupi łeb — mówi, a ja spoglądam na niego groźnie. Nie po to tyle przeszłam żeby on znowu groził Niall'owi. Niech się wreszcie odczepi od bliskich dla mnie osób.

— Nawet nie próbuj, będę jeszcze do czegoś potrzebna, bo jeśli nie to wracam do domu. Nie chce mi się tu bezczynnie siedzieć.

— Po pierwsze to nie siedzisz tylko chodzisz i chcę byś była na miejscu w razie potrzeby, bo podobno jesteś taka zdolna — jego głos aż ocieka kpiną. Ja jednak zamierzam być ponad to. W tej kwestii mu nie odpowiem.

— Ili! — dociera do mnie głos Louisa, a po chwili zostaje wzięta w ramiona — Jak dobrze cię wiedzieć ty moje kochanie — po chwili jego usta znajdują się na moich. I chociaż mamy świadka to nasz pocałunek jest bardzo namiętny i intensywny. O tak, Louis to zawsze wiedział jak mi poprawić humor. Muszę się wieczorem z nim spotykać.

— Puść ją do cholery, bo nie mamy czasu na te wasze czułości — ton Harry'ego staje się jeszcze bardziej twardy. Chociaż nie sądziłam, że to możliwe. — Trzeba sprawdzić towar od nowych dostawców. A także zwiększyć liczbę sprzedawców. Najprawdopodobniej zejdzie nam z tym do rana.

— Ale my byliśmy umówieni — wtrąca się Louis. Zupełnie tak jakby potrafił mi czytać w myślach.

— Nie specjalnie mnie to interesuje — odpowiada, a następnie chwyta mnie za wolną rękę i ciągnie w stronę parkingu. — Sądziłem, że masz trochę lepszy gust, ale skoro spotykasz się z Tomlinsonem to znaczy, że się pomyliłem. Przecież to jest taki sam nieudacznik jak Horan. Nic dziwnego, że dobrze wypadasz na ich tle.

— A ty nie potrafisz nic innego jak krytykować innych. Chociaż nie, szantaże też bardzo dobrze ci wychodzą — komunikuje, a następnie mu się wyrywam. Przyspieszam kroku, a następnie wsiadam na przednie siedzenie jego samochodu. Po kilku sekundach on do mnie dołącza.

— Chyba jednak tak bardzo cię nie sponiewierałem skoro nadal jesteś taka odważna. Ciekawe tylko jak długo to wytrzymasz.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej następny rozdział