-Dobra! Chcemy zakończyć Bars And Melody. Nie chcę już tej sławy i koncertów...

-Ale dlaczego? Przecież kochacie to.

-To nie dla mnie- westchnął. No niech mnie nie wkurwia, najpierw mnie namawia do powrotu na wyścigi, a sam rezygnuje.

-Leo, nie denerwuj mnie. To znaczy, że ja nie muszę startować w wyścigach, skoro ty nie wejdziesz na scenę. Pamiętasz co mi powiedziałeś?

-Hmm?

-Nie poddawaj się kochanie.

-Zastanowię się- pocałowałam go w policzek i zasnęłam.

Tydzień później/ dzień wyścigu

Never nie chciał wejść do przyczepy dopóki sama go tam nie zaprowadziłam. W końcu wyjechaliśmy z posesji. Jechałam z rodzicami, a za nami Charlie, Leo i Bradley.  Wyprowadziłam konia z przyczepy i zaprowadziłam do zarezerwowanego boksu. Widać było, że Never był podekscytowany, nie mógł się doczekać, aż wybiegnie z bramki i wygra ten wyścig.
 Siedziałam przy boksie mojego konia.

-Kamila?- zawołał Leo.

-Tu jestem!- odkrzyknęłam.

-Chciałem ci życzyć powodzenia, na pewno wygrasz  skarbie.

-Dzięki Leo, będę musiała już iść.

-No tak, mam coś dla ciebie- powiedział i wyciągnął ładnie zapakowane pudełeczko, które mi wręczył- miałem ci to dać w tamtym dniu, ale no jakoś nie wyszło.

Otworzyłam pudełko, a moim oczom ukazał się wisiorek z podkówką.

-Podoba ci się?

-Jest piękny dziękuję- przytuliłam go mocno.

-Na szczęście kochanie- szepnął mi do ucha.

-Kamila, musimy iść- oznajmił tata.

-Ok- odpowiedziałam i  wgramoliłam się na konia.

Zapięłam sobie wisiorek i wyjechałam ze stajni. Zostaliśmy wprowadzeni do maszyny startowej.  Czekaliśmy na start. Konie nie spokojnie grzebały kopytami o podłoże. I wreszcie start! Never walczył , aby znaleźć się na prowadzeniu, co mu się udało po kilku sekundach. Zaczął prowadzić trzema długościami. Przeciwnicy zostali daleko w tyle, co mnie cieszyło.

-Never  z dżokejką Kamilą Lenehan na przodzie, inne konie daleko w tyle. Kto by pomyślał, że oboje zawodnicy jeszcze kiedykolwiek wystartują w wyścigu- komentował spiker.

Wstrzymałam trochę Nevera, ponieważ nie chciałam go przemęczać przed startem w Pegasus World Cup, w którym zdecydowałam się wystartować.

Ostatnie metry do końca wyścigu i meta!

Po biegu wręczono nam nagrodę i zrobiono zdjęcia. Wieczorem wróciliśmy do domu.

Tato wyciągnął szampana, a dla mnie i Leo picolo i zaczęliśmy świętować moją wygraną. Po godzinie wszyscy byli już zajęci sobą więc poszłam do Nevera.

-Cześć maleńki- powiedziałam i pogłaskałam go po chrapach, gdy nagle ból przeszył tylną część mojej głowy. Przewróciłam się na podłogę, a Never stanął dęba...

Ocknęłam się  w jakiejś starej szopie. Miałam związane ręce. W ciemnościach dostrzegłam zdenerwowanego Nevera. Boże gdzie ja jestem??? Podniosłam  się z ziemi  i syknęłam z bólu, głowa wciąż bolała mnie po uderzeniu. Podeszłam do konia i starałam się go jakoś uspokoić, ale moje działania w niczym nie pomagały. Zostało mi tylko czekanie do rana, może wtedy wszystko się wyjaśni...

Dziękuję za przeczytanie <3