Witaj (nie) znajomy!

Ból. Odrętwienie. Łzy swobodnie spływające po moich policzkach.

Wylałam za tobą morze łez. I wyleje jeszcze cały ich ocean. 

Wiesz... za każdym razem, gdy znów Cię widzę, nie zaprzeczam wciąż mnie boli. Czuję się bez ciebie pusta, bo wraz z Twoim odejściem znikło całe moje szczęście.

Gdybyś był świadomy jaką radość mam dzięki Tobie, to byś mi to i tak odebrał?

Lubiłam nasze rozmowy. Lubiłam sposób w jaki patrzyłeś na mnie, gdy myślałeś, że nie widzę. Błękitne oczy, otulone wachlarzem długich czarnych rzęs, niewinnie wpatrzone we mnie. I chociaż wcześniej nie lubiłam niebieskich tęczówek, to dzięki Tobie nagle je pokochałam. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że te oczy będą powodem, przez który moje nie będą potrafiły przestać płakać. 

Było mi bardzo przykro, gdy tak po prostu wymieniłeś mnie na inną przyjaciółkę.

Twoja lub nie,
(nie) znajoma