Przemierzam powoli szare uliczki niewielkiej metropolii, z wściekłością kopiąc jakiś kamyk.

Dlaczego, do cholery, ja?

I dlaczego... Dlaczego nic nie pamiętam?

Nic, od czasu mojej śmierci?

Nie mam nawet pojęcia, co się stało, że...

Ta straszna myśl nie chce mi nawet przejść przez głowę, a ja znów krztuszę się łzami.

Najbardziej dręczy mnie jednak jedno pytanie:

Jak mam na imię?

Obudziłem się w moim domu.

Tak myślę, że to jest, a przynajmniej kiedyś był, mój dom.

Najgorszym, co podczas naszego nędznego istnienia można doznać, to podniesienie się z łóżka, nie pamiętając zupełnie nic i ujrzenie obcej nam, dorosłej kobiety, z którą czujemy dziwną więź.

Ale nie możemy jej zapytać, kim jest.

Nie możemy jej uściskać.

Nie możemy jej przeprosić.

Bo ona nas nie widzi.

Dławię się łzami, nie potrafiąc ich już powstrzymywać i przemierzam dalszą drogę, starając się o niczym nie myśleć. W końcu zbliżam się do budynku, w którym, jak mi się przynajmniej wydaje, kiedyś mieszkałem.

Jego ceglane mury wyglądają w pewien sposób obco, jednak coś mnie do niego ciągnie.

Przed domem stoi ciemnozielona, okryta mchem skrzynka na listy.

Mr & Mrs Irwin

Głosi zatarty napis, a ja przeciągnam delikatnie palcem po wgłębieniach, starając się wyłowić z pamięci jakieś wspomnienia.

Czy kiedyś mi się to uda?

Uśmiecham się pod nosem, kiedy z domu wybiega jakiś mały chłopczyk. Przypomina mi mnie sprzed lat.

Tylko że mnie już nie ma.

Krzywię się momentalnie, odgarniam włosy sprzed oczu i wchodzę do budynku z zaciętą miną.

Muszę sobie coś przypomnieć.

Muszę się dowiedzieć, co się stało.

I muszę w jakiś sposób wreszcie stąd odejść.

_______________________________________________________________________________________

Okay, więc tak się prezentuje pierwszy rozdział :3 Mam nadzieję, że was nie zawiódł. Zależy mi na waszej opinii.

Ściskam wszystkich ciepło <3

Do następnego! x