Pov. Camil

Nie mogłam zmrużyć oka przez całą noc. Przekręcałam się z boku na bok myśląc czy coś się komuś nie stało. Sfrustrowana postanowiłam się podnieś i czegoś dowiedzieć się czegoś na własną rękę a nie czekać do rana na wyjaśnienia. Założyłam puchowe kapcie na nogi. Sprawdziłam czy aby na pewno dziewczyny śpią. Roxsan spała jak zabita a Ev po ataku paniki zasnęła z wycieczenia. Złapałam za kurtkę i po cichu wymknęłam się z zamku. Starałam w głowie odtworzyć drogę do wrzeszczącej chaty lecz w ciemności było to nie lada wyzwaniem. Co chwila obracałam się czy przypadkiem nikt mnie nie śledzi. Miałam dziwne wrażenie, że jestem obserwowana ale to tylko wrażenie. Nagle coś ruszyło się w zaroślach obok mnie. Nabrałam głęboko powietrza i chwile je wstrzymałam. Biłam się z myślami biec czy zostać i przekonać się co może czaić się w gęstwinie. Jednak chęć ucieczki wygrała. Już miałm się obracać gdy w  oczy żuciło mi się poroże. Już wiedziałam kim jest mój oprawca

- Jeleń - odetchnęłam z ulgą

- Żaden jeleń, to ja - otworzyłam szeroko oczy

- Dlaczego mnie tak straszysz ty Łosiu - zapytałam pretensjonalnie  a zaraz potem dodałam - dobrze, że nic ci nie jest -  zaskoczyła go moja nagła zmiana nastojów.  

- Nie powinno cię tu być - stwierdził gdy w końcu się otrząsnął. 

- Ale jestem - odpowiedziałam pewna siebie.

- Dobra choć ze mną - złapał mnie mocno za dłoń. 

- Co z Remusem - zapytałam zaniepokojona dziwnym zachowaniem chłopaka gdyż było to niego nie podobne. 

- Eeee... nic mu nie jest.. - odpowiedział szybko na moje pytanie lecz mu przerwałam. 

- James ja wiem o wszystkim - oczy chłopaka przypominały spodki.

-  Ale ja... ?Ale o czym? - próbował udawać głupiego.

- O linkantropii i o tym że zmieniacie się w animagów - wyjaśniłam chłopakowi.

- Ale jak? - przystanął chwile i spojrzał mi w oczy.

- Dłuższa historia - odparłam z uśmiechem.

- Będziesz musiała mi tą dłuższą historie opowiedzieć - szatyn zamyślił się.

- Zobaczymy - uśmiechnęłam się łobuzersko i uniosłam wyzywająco podbródek. Popatrzałam przez moment w jego czekoladowe tęczówki i zatopiłam się w nich. On wykorzystał moją chwile nie uwagi i pociągną w jego stronę przez co zderzyłam się z jego wyrzeźbionym torsem.

- Zobaczymy? - zapytał  zawadiacko  puszczając mnie przy tym. Stanęłam jak wmurowana i zastanawiałam się przez chwilę co się właśnie stało.

- Idziesz? -zapytał wyrywając mnie z zmyślenia, a wtedy zdałam sobie sprawę że jest spory kawałek ode mnie. Pobiegłam szybko do niego i w równym tępię dotarliśmy do wrzeszczącej chaty. 

- Panie przodem - uśmiechnął się i wskazał na drzwi.

- Wiesz podziękuje - odparłam drżącym głosem.

- Boisz się? - zaśmiał się i objął mnie  ramieniem przez co zrobiło mi się cieplej . Weszliśmy do jakiegoś pomieszczenia a moim oczom rzuciło się bezwładnie leżące ciało Remusa leżące na podłodze a przy nim Syriusz wykonujący jakieś ruchy różdżką. Chciałam wyrwać się Jamesowi aby sprawdzić co z wilkołakiem, ale ten mnie przytrzymał. Odpuściłam po paru sekundach ponieważ wiedziałam, że  nie mam z nim szans. 

- Kiedy się obudzi? - spytałam 

- Gdy poważniejsze rany się zagoją  - odpowiedział Syriusz dalej w skupieniu wykonując swoją  czynność 

-  Mhm - mruknęłam przytulając się w ramie James'a żeby nie patrzeć na to co robi Syriusz. Po kilku minutach usłyszałam zduszony jęk. Odkleiłam się od klatki Jamesa. I spojrzałam na Remusa. Jego twarz była wykrzywiona w grymasie bólu. 

- Martwiłyśmy się o ciebie - powiedziałam kucając przed nim 

- Nie potrzebnie - uśmiechnął się słabo

- Potrzebnie.. będziesz musiał powiedzieć teraz prawdę dziewczyną - przerwałam na chwile zastanawiając się czy aby na pewno mądrym jest kończyć i czy przyjaciółki nie będzie miały mi tego za złe ale postanowiła zaryzykować - jej na tobie zaczyna zależeć, nie okłamuj jej nie warto i tak w końcu się dowie. A i jeszcze jedno - przerwałam na chwilę

- Chcę wam pomagać w pełni - powiedziałam pewna siebie

- Nie - zapowietrzył James - wykluczone!

- Bo?!

- Bo nie !

- To nie jest powód - zdenerwowała mnie taka odpowiedź

- Jest -  nie dawał za wygraną 

- Nie!

- Dobrze będziesz nam pomagać w pełnie! - wtrącił Syriusz który nie mógł tego słuchać

- Jak?! Nie zgadzam się - James wyglądał jak gdyby miał zaraz płakać

- Normalnie - odpowiedziałam zadowolona z siebie - Co ci zależy?

- Zależy - zaciął się - zależy - znowu się zaciął

- Zależy ci?!

- No cicho muszę się skupić - warknął czarnowłosy, który mało co nie pomylił by zaklęć

- Zależy mi na tobie! - wykrzyczał mi w twarz. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Wmurowało mnie w ziemię a głos uwięzł w gardle jak w momencie gdy trzeba wygłosić ważne przemówienie czy gdy masz się przywitać z nowo poznaną osobą 

- ja nie wiem - w tedy mnie pocałował. Przypominało to delikatne muśnięcie jak gdyby moich ust dotykały płatki róż ale wystarczyło aby urochomiło to stado motyli w moim brzuchu.