Rzeźba egipska wykorzystywała parę surowców. Monumentalne posągi wykonywano w granicie i bazalcie, do mniejszych rozmiarów prac wykorzystywano łatwiejsze w obróbce : wapień i drewno. Do drobnych figurek za to używano mułu nilowego.

Artyści w rzeźbie oddawali wszelkie cechy dość prosto, nie zawsze wiernie wzorując się na rzeczywistości. Bywały spotykane prace, w których należało patrzeć tylko od przodu (tzn.układ frontalny). Rysy twarzy faraonów były zazwyczaj wyidealizowane, pozbawione wad anatomicznych czy mimiki, postacie wydawały się odległe i nieobecne, spokojne i dostojne. Stosowano hierarchię wielkości, w zależności od wagi zajmowanego stanowiska przez daną postać, mogła być ona większa lub mniejsza od pozostałych. Rzeźbę egipską cechowała właśnie ta prostota, dostojność i statyczność, dominowały piony i poziomy, nie były to też prace zbyt szczegółowe.

Patrząc głębiej, w rzeźbie egipskiej najważniejsze były duchowe wierzenia ówczesnego ludu. Faraonowie byli portretowani z najtwardszego znanego im surowca – granitu – by zwiększyła się szansa jego pośmiertnego życia w zaświatach. Wierzono bowiem, że nie tylko ciało musi przetrwać ale wizerunek władcy zwiększy szansę na jego pośmiertne życie. Rzeźbiarze byli więc nazywani „ten, który utrzymuje przy życiu". Artyści uwzględniali zasadnicze cechy danej osoby czy przedmiotu, nie wdając się w szczegóły.

Mówiąc o sztuce egipskiej, wypada powiedzieć jak ważne w każdym działaniu Egipcjan były ich wierzenia. Dla nich wszelkie malowidła, reliefy czy rzeźby miały istotne znaczenie. Pismo jak i sztuka były tym samym co rzeczywistość. To co napisałeś to było, zacierała się granica pomiędzy sztucznym a prawdziwym. Tworząc więc, każdy z tyłu głowy miał te święte właściwości. Wymalowane wizerunki stanowiły nie tylko ozdobę czy zapisek, ale i swego rodzaju obronę i monitoring, coś co ma przestrzegać ludzi przed czynieniem zła, mówiąc, że nieustannie są obserwowani. Rzeźby i malunki w grobowcach miały natomiast przedłużyć życie zmarłych, by w zaświatach przetrwali wiecznie, ale i by nie byli biedni.
Na ścianach grobowców zapisywano lub malowano pełne listy rzeczy i ludzi, wierząc, że w ten sposób będą to mieli już w życiu pozagrobowym. Zanim to się pojawiło, wraz ze śmiercią faraona, zabijano wiele sług by miał je z sobą w zaświatach. Wiele przedstawień miało też taki a nie inny wygląd przez wierzenia, w końcu człowiek ze skróconą stopą czy bez ręki, nie byłby zbyt sprawny w zaświatach, prawda?

Warto też wspomnieć o czasach panowania Echnatona – Amenhotepa IV, który silnie wpłynął na sztukę egipską. Przede wszystkim, spowodował powstanie najbardziej realistycznego popiersia z tamtych czasów. Pokazywało ono dokładnie rysy twarzy faraona, w tym jego wady anatomiczne, stąd naukowcy mogą wywnioskować chorobę genetyczną na jaki cierpiał Echnaton, prawdopodobnie spowodowaną faktem związywania się z krewnymi, przez rodzinę królewską. Był on za wolnością sztuki i oderwaniem od sztywnych jej zasad, poza innowatorskim podejściem do portretowania, przedstawiano swobodnie życie rodzinne władcy. Sztuka tego okresu tchnie radością, ukazuje wartości takie jak miłość, zrozumienie i naturalne traktowanie siebie i otoczenia. Mniej w niej tej dumy i odległości, nieuchwytnej dostojności. Najbardziej znanymi dziełami tego okresu, poza popiersiem faraona jest portret Nefretete, żony Echnatona. Niestety wszelkie jego osiągnięcia i zmiany jakie wywołał, zniknęły wraz z jego śmiercią, ludzie wrócili do poprzednich kanonów i zniszczyli jego świątynie.

Ciekawostka na koniec, przybrane imię Echnaton, znaczyło syn słońca.

Jeszcze było coś kiedyś mówione o tej wystawionej nodze, to była postawa hieratyczna? Chwila... Nei, nie znajdę. Mój stary zeszyt z historii sztuki się rozleciał, te strony gdzieś się zapodziały a w necie czy podręcznikach nie mogę znaleźć. Wybaczcie :c

^ Echnaton

^ Nefretete (ładna była skubana)