- Harry -

Rano zawiozłem wszystkie papiery do pracy, po czym wróciłem do domu. Postanowiłem zostać z Noell, ponieważ myślęć, że tak trzeba. Przebrałem się w czarne jeansy i białą koszulkę, po czym poszedłem do sypialni. Spojrzałem na zegarek, który wskazywał jedenastą i nachyliłem się nad swoją dziewczyną. Pocałowałem mocno jej szyję, a ona mruknęła coś i otworzyła oczy, odwracając się przodem do mnie.

- Cześć, mała. - uśmiechnąłem się szeroko.

- Hej, Harry. - posłała mi delikatny uśmiech. - Nie pojechałeś do pracy?

- Byłem tylko zawieźć papiery, ale postanowiłem zostać z tobą. - powiedziałem.

- Kochany jesteś. - zachichotała, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Wiem. - puściłem jej oczko. - Wiesz, Noell. Myślałem wczoraj o tym, co mi powiedziałaś i myślę, że powinnaś porozmawiać z Nidią. - spojrzałem na nią.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł. Ona jest nadopiekuńcza. - pokręciła głową.

- Rozumiem, Noell. - ułożyłem dłoń na jej policzku i delikatnie go pogładziłem. 

Wstała z łóżka, całując mnie w policzek, po czym podeszła do szafy, ubierając na siebie czarne spodnie i kremowy sweter. Związała włosy w koka i przetarła swoją twarz. Jej telefon zaczął dzwonić i oboje spojrzeliśmy w jego stronę. Powoli wstałem, chwytając go, a Noell próbowała mi go zabrać.

- Harry. - jęknęła jak obrażone dziecko.

- Halo? - odebrałem, wiedząc, że to był Luke.

- Um, jest może Noell? - usłyszałem głos tego skurwiela.

- Nie. Moja dziewczyna w tym momencie jest zajęta. Jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu niej, a tak ci przypierdolę, że wylądujesz na OIOMie. - warknąłem i się rozłączyłem.

- To był Luke, prawda? - spojrzała na mnie, na co pokiwałem głową. - Ja już mam tego wszystkiego dość, do cholery. - złapała się za głowę.

Podszedłem do niej i oplotłem ramionami, a ona mocniej się we mnie wtuliła. Pocałowałem jej czoło i uparłem podbródek na jej głowie.

- Skarbie, damy radę. Nie jesteś sama, bo jestem tutaj tylko i wyłącznie dla ciebie. - spojrzałem w jej piękne oczy.

- Kocham cię, Harry. - pocałowałem jej usta, delikatnie ciągnąc za jej górną wargę. Ułożyłem dłonie na jej pośladkach, a ona zachichotała mi w usta, gdy je figlarnie klepałem. - Harry! - zaśmiała się, na co jej zawtórowałem.

- Noell - 

Odeszłam na chwilę od Harry'ego, ponieważ mój telefon znowu dzwonił. Styles objął mnie od tyłu i całował moją szyję. Chichotałam lekko i wiedziałam, że robił to specjalnie, bo myślał, że to znowu Luke.

- Noell! Jesteś w domu? - zapytała Nadine.

- Tak, a co się stało? - uniosłam brwi, mimo że tego nie widziałam. - Harry... - szepnęłam, oddalając od niego szyję, a on uśmiechnął się złośliwie i kontynuował całowanie mnie.

- Muszę iść na paznokcie i do fryzjera, bo już zapisałam się miesiąc temu. Ale nie mam z kim zostawić Austin'a! - westchnęła.

- A mama? - zapytałam.

- Jest w pracy. - odpowiedziała, a ja walnęłam się w czoło.

- W porządku. Gdzie jesteś? 

- Już pod waszym domem. - powiedziała.

- Okej, już schodzę. - rozłączyłam się.

Rzuciłam telefon na łóżko i założyłam na siebie płaszcz, po czym wsunęłam stopy w kapcie. Harry podszedł do mnie ze zmarszczonymi brwiami i założył ręce na piersi.

- Gdzie idziesz? - zlustrował mnie wzrokiem.

- Mamy gościa. - uśmiechnęłam się chytrze.

Zostawiłam go osłupiałego, a następnie zbiegłam na dół. Nadine dziękowała mi tysiąc razy, po czym zabrała się, mówiąc, że się spóźni. Spojrzałam na fotelik, w którym leżał malutki Austin i uśmiechnęłam się. Weszłam z nim na górę, trzymając w lewej ręce torbę z pieluszkami, butelkami i zabawkami. Gdy przekroczyłam próg domu, Harry od razu pojawił się w salonie. 

- Co? - spojrzał, jakby mu się to śniło. 

- Poznaj małego Austin'a, mojego siostrzeńca. - powiedziałam. - Nadine potrzebowała iść do fryzjera i kosmetyczki, no więc zgodziłam się z nim zostać.

- O kurwa. - mruknął, przeczesując swoje włosy.

- Harry, nie klnij. - skarciłam go.

- On i tak nie zrozumie. - przewrócił oczami.

Wyciągnęłam małego z fotelika i wzięłam go na ręce. Wpatrywał się we mnie swoimi wielkimi oczami, a gdy Styles podszedł, spojrzał na niego.

- Jakie ma wielkie oczy. - mruknął Styles. - Jaki mały. - zaśmiał się.

- Nie miałeś nigdy kontaktu z takimi dziećmi? - uniosłam brwi, a on pokręcił przecząco głową. - Och.

- Nie miałem za bardzo jak. - wzruszył ramionami. - Ale one są głośne. Ślinią się, płaczą, sikają... - wymieniał.

- Ty także taki byłeś. - parsknęłam śmiechem, a on wywrócił oczami.

- Nie chcę mieć dzieci. Nigdy. - spojrzał na mnie.

Kiedy Harry mi to powiedział, nie odpowiedziałam. Chciałabym mieć dzieci, nawet gromadkę. Trochę zasmuciło mnie podejście Harry'ego, ponieważ, gdy ja będę chciała mieć dzieci, a on nie... To doprowadzi do rozpadu naszego związku.

Bawiłam się z Austin'em, a nawet Harry próbował swoich sił jako wujek. Był to bardzo przyjemny widok, jak na faceta, który zapewniał, że nie chce mieć dzieci. Gdy siedziałam w kuchni, Styles przyszedł do mnie z dzieckiem na rękach, które sobie smacznie spało. Otworzyłam usta ze zdziwienia, a on uśmiechnął się dumnie.

- Harry, czy ty go uspałeś?! - krzyknęłam szeptem, a on pokiwał głową, uśmiechając się. - Jestem z ciebie dumna. - pocałowałam szybko jego usta i zabrałam od niego chłopczyka, którego później położyłam w foteliku.

- Wątpiłaś w moje możliwości? - Harry uniósł brwi, gdy wróciłam do kuchni.

- Oczywiście, że nie, ale mówiłeś, że nie miałes kontaktu z dziećmi. - powiedziałam z uśmiechem.

- Ponieważ nie miałem. Samo wyszło. - wykrzywił usta w lekkim uśmiechu.

- Może masz rękę do dzieci. - oznajmiłam, zarzucając ręce na jego kark.

- Może. - spojrzał na mnie, chwytając moje biodra. - Gdyby tego malucha tutaj nie było, już dawno byśmy robili coś innego. - szepnął mi do ucha, przegryzając jego płatek.

- Harry. - zachichotałam, gdy zrobił malinkę na mojej szyi.

"Well, every moment spend with you, is a moment I treasure*".

___________________________

*Aerosmith - I don't want to miss a thing.

/kylizzzie