17 ABY, Lothal

  Ciemnowłosy mężczyzna w średnim wieku wpatrywał się w okno wielkiego domu.
  - Ezra- u jego boku stanęła piękna, srebrzystowłosa Mandalorianka, nadal energiczna, pomimo upływających lat.- Przyszły wieści od Jaxa. Zaatakowano Świątynię...
  - Wiem- przerwał jej, przymykając na chwilę oczy, by powstrzymać natłok obrazów.- Poczułem to.
  Zapanowała między nimi cisza.
  Po chwili kobieta wtuliła się w ukochanego, nie pozwalając mu na całkowite pogrążenie się w rozpaczy.
  - Sabine- szepnął, a po jego twarzy spłynęły łzy.- Oni wszyscy zginęli...
  - A co z dziećmi?- spytała, próbując opanować dreszcze.
  - Zapewne trafią pod opiekę Luke'a- westchnął, powoli się uspokajając.- Ich los jest mi nieznany, lecz to jeszcze nie koniec...
  - Mamo!- wypowiedź mężczyzny przerwało wbiegnięcie do pokoju rodzeństwa: 12-letniego chłopca, kopii swego ojca i 7-letnej dziewczynki o farbowanych białych włosach.- Ciocia Leia tu jest.
  Małżeństwo spojrzało po sobie, po czym zbiegli na dół; prosto do Lei Organy i Hana Solo oraz stojącego między nimi Bena.

***

  Leia Organa z uwagą przypatrywała się stojącemu przed nią mężczyźnie.
  Poe Dameron, choć głodny i zmęczony, zdawał jej właśnie relację z ostatnich dni, gdy nagle zamilkł.
  - Poe?- starsza kobieta starała się go dodatkowo nie stresować, ale zmartwiła się tą nagłą ciszą.- Czy coś jeszcze?
  Kapitan spojrzał jej prosto w oczy, jakby chciał coś dodać, ale w końcu pokręcił głową.
  - Możesz odpocząć- stwierdziła Organa.- Na Takodanę musisz polecieć w pełni sprawny.

***

  Na stołówce było prawie pusto.
  Nie był to czas jedzenia, jednak Poe Dameron, który dopiero co wrócił, a także wszystkie Kruki, potrzebowali pożywienia.
  Młody kapitan czuł na sobie czujne spojrzenie białowłosego chłopaka, który z pewnością zdążył podzielić się swoimi przeżyciami z resztą drużyny, bo atmosfera była bardzo napięta.
  Mężczyzna w końcu nie wytrzymał tego milczenia i przysiadł się do nich, zabierając swoją niedokończoną porcję.
  - Nie martwcie się, nie powiedziałem nic Lei- odezwał się, skupiając na sobie uwagę grupy.- Każdy z nas ma jakąś przeszłość i nie zawsze chcemy o niej rozmawiać, rozumiem to. Jednak jeśli kiedykolwiek nabiorę podejrzeń, co do tego, że jesteście naszymi wrogami, nie zawaham się powiadomić pani generał o tej sytuacji.
  Atmosfera rozluźniła się nieco, a Avril Lar uśmiechnęła się pod nosem.
  - Więc teraz na Takodanę?- zapytał Xal, chociaż doskonale znał odpowiedź.
  Trzeba było ratować Hana Solo.