Przerywany, głośny dźwięk rozbrzmiał w pustce. 

   Żadne światło tam nie docierało.

   Nie można było poczuć ani ciepła, ani zimna.

   Uczucia mieszały się ze sobą, aż w końcu zaczęły zlewać się w jedno. 

   Mimo braku "wzroku", instynktownie wyczuwało się twardą skorupę, chroniącą od wszystkiego co kiedyś istniało. 

   W tamtym momencie, choć zdawało się iż mogło to trwać wiecznie, następowało dziwne połączenie. Raz było się tam, raz znowu gdzie indziej. Czasem mogło się wydawać iż wszystko dzieje się w tym samym czasie. 

     Jedno było pewne. Im dłużej ten stan trwał, tym więcej wspomnień znikało. Zostawiały po sobie dziwną nutkę melancholii, lecz nawet w końcu ból i radość przestały istnieć. 

   Jedyne co ciągle trwało, to ten nieprzerwanie, pikający odgłos. 

   Wszystko zawsze jednak musi się skończyć. 

    Wiecznie trwający odgłos, zaczął rozbrzmiewać coraz wolniej. Zanim nic już nie pozostało z dawnego istnienia, usłyszeć można było czyjś zrozpaczony głos.

" Przepraszam, że nie mogłam nic zrobić! Tak bardzo za tobą tęsknię! Nie chcę… byś odeszła…"

   Dźwięk oraz cała reszta zniknęła, a twarda skała zaczęła pękać...

//////////////

Nie przejmujcie się jeżeli prolog był niezrozumiały lub zbyt smutny.

   Chciałam na początku tej opowieści napisać coś, co by symbolicznie zakończyło rozdział życia głównej postacji. I właśnie takimi słowami pragnęłam wam go przedstawić. Taka moja nowatorska wizja ;P

Za błędy przepraszam i zapraszam do dalszych części!!!

A! I tą krótką książkę już zakończyłam pisać. Rozdziały będą pojawiać się codziennie lub co dwa dni, zależy od was :*!