Annabelle

- Boję się. To, co się dzieje jest coraz dziwniejsze.

- Popadasz w paranoję.

- Jeśli tak, to muszę iść do psychiatry. Czuję i widzę rzeczy, które nie mogą mieć miejsca!

Gdy zamknęłam drzwi, od razu poszłam do swojego pokoju, przeszukałam go, zamknęłam drzwi i zadzwoniłam do Amber. Jak widać na załączonym obrazku, moja przyjaciółka zaczyna uważać mnie za wariatkę.

- Nie to miałam na myśli.

A może nie?

-... Nie musisz iść do psychiatry.

- Psycholog?

- Nie!

- To co mam zrobić? Boję się, rozumiesz?!

- Nie bój się. Nie musisz zasięgać porad specjalistów, jeśli zdecydujesz się na...

- Na co?

- Porozmawiaj z nim.

- Z kim? - udawałam głupią.

- Z Liamem.

- Chyba żartujesz! Przecież ci mówię, że się go boję!

- Ale może coś ci wytłumaczy. Zauważ, że jest jakoś w to wszystko zamieszany.

Może...

- Boję się... - wyszeptałam do słuchawki.

- Wiem, kochana. Ale na razie nie masz czego. Będzie dobrze. Przecież nic ci nie zrobi, prawda?

No nie wiem.

- Chyba nie. - mamroczę.

- Głowa do góry! Wiesz, gdzie mieszka. Jedź do niego!

- Teraz? - głos mam niebezpiecznie piskliwy. - Sama?

- Nie bądź tchórzem!

Biorę głęboki oddech.

- Dobra. Ale jeśli nie dam znaku życia w ciągu półtorej godziny dzwoń na policję. - mówię i się rozłączam.

***

Ten jego dom wygląda upiornie w świetle zachodzącego słońca. Jak z horroru. Po kiego licha ja tu przyjechałam?

Wciskam zdecydowanie dzwonek.

I czekam.

Czekam.

Nadal czekam.

Może nikogo nie ma w domu?

Z nadzieją już mam odwrócić się na pięcie i odejść, kiedy brama się otwiera.

Przechodząc przez nią, muszę sobie powtarzać, że to automat ją otwiera, a nie jakaś diabelska siła.

Idę ścieżką, cały czas mając wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.

Zasłona w którymś z górnych okien się rusza.

A może naprawdę ktoś mnie obserwował?

Gdy jestem przy drzwiach, te otwierają się przede mną. Po drugiej stronie czeka gospodarz.

- Ann, jak widzę. Co cię tu sprowadza?

Udaje. Zdecydowanie udaje zdziwionego.

- Muszę ci zadać kilka pytań.

- Szkolna gazetka?

- Nie... - dostawcie tam sobie znak zapytania.

- Ciekawość koleżanki?

- Nie.

- W takim razie nie mogę odpowiedzieć. - chce zamknąć drzwi, ale wpycham stopę między nie a framugę.

- Dlaczego?

Zastanawia się przez chwilę.

- Jesteś zbyt dociekliwa.

- Nie przeszkadza mi to.

- A mnie tak.

- To już nie mój problem. - stwierdzam.

- Chyba jednak twój, bo nie odpowiem.

Wstępuje we mnie jakaś nadludzka i nadnaturalna siła i przepycham się obok niego, wchodząc do środka.

- Jesteś upierdliwa. - mówi.

- Wiem.

- Niekulturalna, arogancka i wkurzająca.

- Najwidoczniej taki mam charakter.

Podchodzi do mnie, zamykając kopniakiem drzwi.

Na szczęście chwilowa adrenalina jeszcze mnie nie opuszcza.

Jeszcze.

Postępuje jeszcze krok, tak, że prawie stykamy się ciałami.

- Po co tu przyszłaś?

- Po odpowiedzi.

- Nie chcesz ich znać.

Stoję pod ścianą, a on opiera dłonie po obu stronach mojej głowy.

Znowu.

- Gdybym nie chciała, nie przychodziłabym tu.

- Nie wiesz, na co się piszesz. - owiewa mnie ten jego lodowaty oddech.

- A może wiem? - czuję jak odwaga powoli ulatuje ze mnie jak z przebitego balona.

- Mogę cię zapewnić, że nie masz najmniejszego pojęcia.

- Słuchaj, cwaniaku. - dźgam go palcem w pierś. - Widzę rzeczy, które nie mogą mieć miejsca i są okropne i słyszę na twój temat jeszcze gorsze rzeczy, którym później ta sama osoba zaprzecza. Możesz uważać mnie za wariatkę, ale jestem pewna, że to ma coś wspólnego z tobą.

- Skąd to podejrzenie?

- Jesteś dziwny, podejrzanie się zachowujesz i z jakiegoś nieznanego mi powodu się mnie uczepiłeś.

- To wszystko?

- Tak. Chcę wiedzieć jaki masz powód.

Milczał przez chwilę.

- Może po prostu mi się podobasz?

Spodziewałam się najprzeróżniejszych odpowiedzi. Ale takiej nie nawet w najśmielszych snach.

- C... Co?

W odpowiedzi przycisnął swoje usta do moich. Po chwili niedowierzania odepchnęłam go.

- Chyba muszę już iść.

Zszokowana wybiegłam stamtąd jak najszybciej mogłam.

Miałam jeszcze wrażenie, że z ulgą wypuścił powietrze z płuc, ale to pewnie tylko wyobraźnia płatała mi figle.